"Σιωπή" του Άγγελου Δημητρίου

I have tried to write Paradise

Do not move

Let the wind speak

That is paradise.

                                  Ezra Pound

                                                                      

Αγάπανθους σ’ αγόρασα

από της νύχτας τα πανέρια,

τα δάχτυλά σου περιστέρια

σκορπούν φως και σιωπή.

Θα ‘ρθω πατώντας μαλακά,

όπως επάνω σε πευκοβελόνες,

να την σκεπάσω μ’ άγριες ανεμώνες

τη νεκρική σου ομορφιά.

Αν μου μιλήσεις θα πεθάνω,

ως τώρα ζω στα σκοτεινά,

την μέρα που εσύ μ’ αρνιόσουν

έσκυψα  μύρισά σου τα μαλλιά.

Άγγελος Δημητρίου- Αλήτες του Ουρανού( Λόγχη, 2017)

«Αν οι Έλληνες ήξεραν Ιστορία…»

«Αν οι Έλληνες ήξεραν Ιστορία…»

«Οι Έλληνες δεν ξέρουν Ιστορία. Και κυριότατα γιατί δεν τους μαθαίνουν. Και δεν τους μαθαίνουν γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν, αλλά και γιατί τα μυαλά συντριπτικής πλειονότητας των διδασκόντων είναι χαλασμένα -όπως και ήταν χαλασμένα πριν αντίστροφα… Όλοι απλώναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την ιστορία στα μικρά μέτρα τους. Αλλ’ έτσι η βαθύτερη ζήτηση της ιστορίας, που είναι κάτι το πολύ ριζικό στην ανθρώπινη συνείδηση, δεν ικανοποιείται, πεινάει επί μακρόν, κι εντέλει μαραίνεται...

Ποια ιστορία; Ποιος την δίδαξε ποτέ σωστά; Ποιος νοιάστηκε αλήθεια; Και γι’ αυτό ίσως δεν έχουμε και ιστορική μνήμη. Τι “ιστορική”; Ούτε χθεσινή δεν έχουμε! Πράγματα που τα ζήσαμε χθες, οι ίδιοι, στο πετσί μας, αφήνουμε θρασύτατα να μας τα λένε ανάποδα όλοι, και δεν αντιδρούμε!…»

του Ρένου Αποστολίδη (απόσπασμα από συνέντευξη του )

Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος!!!

...Να μας πούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα:
Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντινός,
Διογένης ο Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ,ο Ρηγίνος, Πυθέας
που στον καιρό μας σημαίνουν αντίστοιχα
Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλάνκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης,
όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο,
μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες
τι λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο,
μεταβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν
γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη…
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολλυβογράμματα έχουν διαβάσει
στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους
του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστο-τέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιός γνωρίζει και διδάσκει
από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους
είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων
έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό,
 και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στον θέατρο ήταν κήρυγμα
από άμβωνος ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.Δεν νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας
θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου
από τους νεοέλληνες που να υπερβάινουν τους δύο στους χίλιους.

Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία,
ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του«Δεύτε οι ευλογημένοι....».
 Ο κάθε νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής.
Ξέρει να ταϊσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του.
Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου.

Οι Εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι Έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης.
Οι εβραίοι ήσαν δήμιοι, οι έλληνες ήταν οι δικαστές.
Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό,
ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο,
και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος!!!

Γκέμμα, Δημήτρης Λιαντίνης

"Πρόοδος ο ευτελισμός των φυσικών νόμων;"

Η ψυχαναλυτική δουλειά δεν είναι παρά μια επαλήθευση και μια μαρτυρία του γεγονότος πως ο  Εαυτός μας διαπλάθεται, κυρίως μέσα στην ιστορία της  σχέσης  μας με τους γονείς και το οικογενειακό μας περιβάλλον. Δεν μπορούμε να αυταπατόμαστε ότι  ο Εαυτός αναπτύσσεται αυτόνομα  και ανεπηρέαστα από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που το συνθέτουν. Αντιθέτως, ο  άνθρωπος δημιουργείται ως άτομο από τη συνάντηση με τα άτομα του στενού του περιβάλλοντος, αναπτύσσεται και εξελίσσεται μέσα και μέσω της αλληλεπίδρασης τους και η δημιουργία της προσωπικότητας, επηρεάζεται και διαμορφώνεται από τα διαφορετικά υλικά που συνθέτουν τη σχέση του παιδιού με τους δύο γονείς, την αρσενική αρχή που εδραιώνει τα όρια και την ταυτότητα και τη θηλυκή αρχή που είναι πιο ανεκτική και προστατευτική. Η ισορροπία αυτών των δυο αρχών συμβάλλει στην εσωτερική αρμονία και συγκρότηση υγιούς Εαυτού.

Στη σημερινή κοινωνία όμως, όπου κυριαρχεί η παντοδύναμη αυταπάτη, η τόσο καταστροφική για την πορεία του ανθρώπου, τείνει να γίνει δεκτή η  πεποίθηση ότι το παιδί μπορεί να αναπτυχθεί φυσιολογικά με «ακαθόριστους γονείς», χωρίς πατέρες και μητέρες και χωρίς τους διακριτούς τους ρόλους. Χωρίς  δηλαδή τις αξίες των ρόλων  που η ίδια η φύση έχει τακτοποιήσει για μας. Στο όνομα μιας δήθεν προόδου, η κοινωνία καταλήγει να υποσκελίσει το φυσιολογικό, αγνοώντας τις ψυχικές ανάγκες που δομούν την ανάπτυξη του ατόμου. Στην ουσία, στο όνομα της ψευδοπροόδου, το άτομο  αποξενώνεται  από τη φύση του, ταπεινώνεται και οδηγείται σε επικίνδυνες ψυχικές καταστάσεις…

Διηδάμεια

Καλύτερα να «ανήκεις» παρά να σκέπτεσαι…

Σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί μέρα νύχτα να σε κάνει σαν όλους τους άλλους, για να είσαι ο εαυτός σου, πρέπει να δίνεις καθημερινά μάχες εξωτερικές και εσωτερικές.

Από τη νηπιακή ηλικία ο άνθρωπος ωθείται να συνθηκολογήσει με την παραίτηση. Αναγκάζεται να θυσιάσει τις πολλαπλές δυνατότητες με τις οποίες γεννιέται, και η ατομικότητα και η μοναδικότητα του εξουδετερώνονται με συνοπτικές διαδικασίες καλουπώματος σκέψης, γνώσης, ενδιαφερόντων κτλ. Το σύστημα τον παραλαμβάνει από πολύ νωρίς, τον καθοδηγεί, τον αποστειρώνει και τον συρρικνώνει, μέχρι να μετατραπεί στον τύπο ανθρώπου που μπορεί εύκολα να ενταχθεί στα ελεγχόμενα σχήματα και να ταυτιστεί με μια ετικέτα.

Χρειάζεται σθένος και βαθιά επίγνωση του εαυτού για να κρατηθεί κανείς έξω από τα μαζικά σχήματα και να μην υποκλιθεί στην ανάγκη του ανήκειν. Αυτή η εγγενής επιθυμία του και ο φόβος μήπως και «ξεμείνει» είναι που τον καθιστούν ένα εξαρτημένο θύμα του συστήματος. Του συστήματος, που θέλει το άτομο όχι αυτόνομο αλλά ταυτισμένο μ ένα αναγνωρίσιμο προσωπείο  και κατ επέκταση απόλυτα ελεγχόμενο..

Διηδάμεια

Ο Δρόμος . Φρίντριχ Νίτσε

Θέλω να πάω στον σκοπό μου.
Τραβώ τον δρόμο μου.
Θα προσπεράσω πηδώντας
Τους διστακτικούς και
βραδυπορούντες.
Ας είναι ο δρόμος μου
Η καταστροφή τους.

Ευδαιμονία

François Girardon , Apollo attended by Nymphs   – Gardens of The Palace of Versailles, France.

Για να συνοψίσω, θα πω (και μάλλον θα φανεί σαν να δίνω χρησμό κι όχι συμβουλή) ότι εν αρχή, μέση και τέλος το σημαντικό είναι η σπουδαία αγωγή, η σωστή παιδεία που συνεργούν και οδηγούν στην αρετή και στην ευδαιμονία.

Τα άλλα αγαθά που υπάρχουν στη ζωή είναι ασήμαντα και ανάξια λόγου. Η ευγενική καταγωγή είναι μεν καλό πράγμα, αλλά είναι αγαθό που το είχαν κατακτήσει οι πρόγονοι. Ο πλούτος είναι πολύτιμος, αλλά είναι της Τύχης κτήμα, αφού πολλές φορές τον παίρνει απ΄ αυτούς που τον έχουν και τον δίνει σε ανθρώπους που δεν ήλπιζαν ποτέ να τον αποκτήσουν· έπειτα, ο μεγάλος πλούτος είναι στόχος αυτών που σουφρώνουν  βαλάντια, δηλαδή των κακοποιών στοιχείων, των υπηρετών και των συκοφαντών.

Το πιο σημαντικό είναι ότι πλούτο μπορούν να έχουν και οι χειρότεροι άνθρωποι. Η δόξα είναι μεν σεβαστό πράγμα , αλλά αβέβαιο. Η ομορφιά είναι απ΄ όλους επιθυμητή, αλλά κι αυτή βαστάει λίγο. Η υγεία είναι πολύτιμη, αλλά ευμετάβλητη. Όσο για τη δύναμη, αυτή είναι αξιοζήλευτη, αλλά την τσακίζουν γρήγορα οι ασθένειες και το γήρας. Κοντολογίς , όποιος παινεύεται για τη σωματική του ρώμη, κάνει μεγάλο σφάλμα, γιατί ασήμαντη είναι η δύναμη του ανθρώπου μπροστά στην δύναμη ζώων όπως είναι οι ελέφαντες, οι ταύροι και τα λιοντάρια.

Αντίθετα η παιδεία είναι το μόνο απ΄τα αγαθά που είναι θεϊκό και αθάνατο. Τα σημαντικότερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης είναι δύο : ο νους και ο λόγος. Ο νους κυβερνάει τον λόγο, ενώ ο λόγος υπηρετεί τον νου και βέβαια αυτόν δεν μπορεί να τον αρπάξει η τύχη, να τον αφαιρέσει η συκοφαντία, να τον τσακίσει η αρρώστια ή να τον ρημάξει  το γήρας. Γιατί μονάχα ο νους όσο περισσότερο παλιώνει τόσο πιο πολύ ξανανιώνει, κι έτσι ο χρόνος που όλα τ΄ άλλα τα σαρώνει, στο γήρας προσθέτει την επιστημονική γνώση.

Έτσι και ο πόλεμος, σαν χείμαρρος  όλα τα παρασέρνει και τα σκορπά και μόνο την παιδεία δεν μπορεί ν΄ αρπάξει. Νομίζω πως ο Μεγαρίτης φιλόσοφος, ο Στίλπων, έδωσε σπουδαία απάντηση στον Δημήτριο, ο οποίος αφού ισοπέδωσε την πόλη και πούλησε τους κατοίκους της δούλους, τον ρώτησε μήπως έχασε τίποτα. Ο φιλόσοφος αποκρίθηκε :«Τι να χάσω; Ο πόλεμος δεν μπορεί να λαφυραγωγήσει την αρετή».

Φαίνεται πως και ο Σωκράτης έδωσε μια παρόμοια απάντηση όταν τον ρώτησε ο Γοργίας, αν δεν κάνω λάθος, τι γνώμη είχε για τον μεγάλο  βασιλιά κι αν τον θεωρεί ευτυχισμένο «Δεν ξέρω τι παιδεία και αρετή έχει», είπε, επειδή σ΄αυτά βρίσκει κανείς την ευδαιμονία κι όχι στα υλικά αγαθά που φέρνει η τύχη.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Aφιέρωμα τιμής στον Αγώνα της ΕΟΚΑ

Η Ακαδημία Λεμεσού διοργάνωσε την Κυριακή 2 Απριλίου 2017 

ποιητική εκδήλωση – αφιέρωμα τιμής στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Nα γυμναστεί εντατικά

Domenichino  , Diana and her Nymphs ,  1620

Το παιδί πρέπει να γυμναστεί εντατικά σε αγωνίσματα στρατιωτικά, στον ακοντισμό, στην τοξοβολία και στο κυνήγι.

Γιατί στις μάχες, τα αγαθά των ηττημένων είναι βραβεία που απλώνονται στα πόδια των νικητών.

Ο πόλεμος δε θέλει ανθρώπους σκιατραφείς, καχεκτικούς, κι ένας στρατιώτης ισχνός μεν αλλά καλά εξασκημένος στην πολεμική τέχνη μπορεί να αντιμετωπίσει ομάδες αθλητών και αντιπάλων.

Για την φροντίδα του σώματος οι άνθρωποι  εφηύραν δύο επιστήμες :την ιατρική και τη γυμναστική. Η μεν πρώτη προσφέρει υγεία, η δεύτερη την ευεξία. Το μοναδικό φάρμακο για τα πάθη και τις ασθένειες της ψυχής, είναι η φιλοσοφία. 

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Κι αν μη τι άλλο, ΕΟΚΑ.

Κι αν μη τι άλλο,
κάποτε σημείωσε την υπόσταση της στα τετράδια μας.
Με την πρώτη σελίδα αδειανή.
Έτσι, για να μπορέσουμε να πάρουμε τη βαθύτερη μας ανάσα.
Να μας προετοιμάσει για τη σμίκρυνση και την καμπούρα μας.
Να μας αφοπλίσει για τη μη παραδοχή της ενοχής μας.

Κι αν μη τι άλλο,
φωνάξαμε με περίσσιο πάθος και θαυμασμό,
τα ονόματα, τα ψευδώνυμα ακόμη και τα προσωνύμια τους.
Δίχως να μάθουμε, ή έστω να διερωτηθούμε για τις διευθύνσεις.
Δίχως να αρχίσουμε από την αφετηρία τους.
Δίχως να ενωθούμε με την υπέρτατη έκβαση του γαλάζιου.

Κι αν μη τι άλλο,
ματαιοδοξούμε μετροφυλλώντας απαθώς την ελληνικότητα,
με τα ιερά γράμματα να μη συλλαβίζονται στην εκπνοή της σκέψης.
Φτάνοντας πλέον στην τελευταία σελίδα με διαθέσεις εξαπατημένες.
Που επετειακά υψώνουμε ανάστημα καλουπωμένο.
Που επετειακά αγαπούμε, που επετειακά θυμόμαστε, που επετειακά υπάρχουμε.

Κι αν μη τι άλλο,
ΕΟΚΑ.

Χριστόφορος Αττικουρής

Η φύση, η λογική και η συνήθεια.

Briton Rivière  , Compulsory education

Εκείνο που λέμε για τις Τέχνες και τις Επιστήμες πρέπει να το λέμε και για την Αρετή. Έτσι, για να ζήσει κανείς μια καθ΄ όλα ενάρετη ζωή, πρέπει να συντρέξουν τρία τινά :η φύση, η λογική, η συνήθεια. Όταν λέω λογική εννοώ τη μάθηση, και συνήθεια την άσκηση.

Για να φτάσει κανείς στην αρετή είναι απαραίτητο να υιοθετεί τις αρχές της φύσης · για να προκόψει χρειάζεται μάθηση και εντατική μελέτη που να φτάνει στο βάθος των πραγμάτων. Αν κανείς υστερήσει σε κάποιο απ’αυτά τα στοιχεία, τότε η αρετή μένει ανάπηρη.

Η φύση χωρίς τη μάθηση είναι λειψή, η μάθηση χωρίς τη φύση είναι ελλιπῆς και η άσκηση του σώματος δίχως αυτά τα δύο είναι ένα τίποτε.

Όπως συμβαίνει στην γεωργία, όπου πρέπει πρώτα το χώμα να είναι εύφορο, ύστερα να ξέρει ο γεωργός καλά τη δουλειά του και τέλος οι σπόροι να είναι καλοί, έτσι και η φύση μοιάζει με τη γη, ο παιδαγωγός μοιάζει με τον γεωργό και οι συμβουλές και τα διδάγματα μοιάζουν με τον σπόρο.

Όλα τούτα τα χαρακτηριστικά, μπορώ να ισχυριστώ ότι τα συγκέντρωναν οι ψυχές του Σωκράτη και του Πλάτων, αλλά και όλων εκείνων που απέκτησαν αιώνια δόξα. Είναι αληθινή ευδαιμονία και Θεϊκή εύνοια να μας χαρίζει κάποιος απ’ τους θεούς όλα τούτα.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Δούλοι της προίκας

John Singer Sargent,  Madame X (Madame Pierre Gautreau), 1884

 Τους γιού σας να τους προξενεύετε με γυναίκες που δεν είναι καλύτερες απ’αυτούς στην καταγωγή και στην περιουσία, γιατί είναι σοφή η παροιμία που λέει, κυνηγά αυτήν που σου πηγαίνει. Όσοι παίρνουν γυναίκες  πολύ καλύτερες τους, στο τέλος χωρίς να το καταλάβουν καταντούν δούλοι της προίκας.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Οι δάσκαλοι

Jacques-Louis David  ,The Death of Socrates, 1787

 Για δασκάλους των παιδιών σας πρέπει να παίρνετε εκείνους που η ζωή τους είναι αψεγάδιαστη, η διαγωγή τους ακέραιη και η γνώση τους άριστη · είναι πηγή και ρίζα της ανθρώπινης  τελειότητα το να πάρουμε την μόρφωση που πρέπει.

Όπως οι γεωργοί μπήγουν δίπλα στα φυτά στηρικτικούς πασσάλους, έτσι και οι δάσκαλοι εκείνοι που είναι καλά καταρτισμένοι δίνουν στους νέους συμβουλές και παραινέσεις ώστε να τους στηρίξουν για να βλαστήσουν απ΄ αυτούς τα σωστά ήθη.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Το λόγο δίνω στον όχλο

Baron Antoine-Jean Gros,  Bonaparte at the Pont d'Arcole  , 1801

« Γίνομαι άκομψος όταν το λόγο δίνω στον όχλο,

Μα σαν μιλώ στους ομοίους μου φαίνομαι σοφότερος

Έτσι το θέλει  η μοίρα :όσοι είναι φαύλοι για τους σοφούς,

αρέσουν στον όχλο»

Ευριπίδης

« Έγώ δ’ἂκομψος είς ὂχλον δοῦναι λόγον,

Είς ἢλικας δέ κὠλίγους σοφώτερος.

Ἒχει δε μοῖραν καί τόδ’ οὶ γάρ ἐν σοφοῖς

Φαῦλοι παρ’ὂχλῳ μουσικώτεροι λέγειν  »

Οι μύγες της Πλατείας της Αγοράς.

Σε βλέπω κιόλας καταπονημένο από τις δηλητηριασμένες μύγες, βλέπω το αιματοβαμμένο κορμί σου καταξεσχισμένο σε εκατό σημεία‒κι η περηφάνια σου αρνείται ακόμη και την οργή

Πετάξτε, φίλοι μου, στη μοναξιά σας! Φίλε, σε βλέπω να ξεκουφαίνεσαι από το βουητό των σπουδαίων ανθρώπων και να σε καταπληγώνουν τα κεντριά από τους μικρούς.

Το δάσος και τα βράχια ξέρουν πώς να μένουν σιωπηλά μαζί σου. Γίνε σαν το δένδρο πάλι, το δένδρο με τα πλατιά κλαδιά που αγαπάς: ήρεμα και προσεχτικά γέρνει πάνω από τη θάλασσα.

Εκεί όπου παύει η μοναξιά, αρχίζει η πλατεία της αγοράς. Κι εκεί όπου αρχίζει η πλατεία της αγοράς είναι και το βουητό των μεγάλων ηθοποιών και το ζουζούνισμα από τις δηλητηριασμένες μύγες.

Μέσα στον κόσμο, ακόμη και τα καλύτερα πράγματα δεν αξίζουν τίποτα, εκτός από αυτόν που πρώτος τα παρουσιάζει: ο λαός αποκαλεί αυτούς τους παρουσιαστές «μεγάλους άντρες».

Ο λαός έχει ελάχιστη ιδέα για τη μεγαλοσύνη, δηλαδή: τη δημιουργικότητα. Αλλά έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα στο να ξεχωρίζει όλους τους παρουσιαστές και τους δημιουργούς μεγάλων πραγμάτων. Ο κόσμος κινείται γύρω από τους επινοητές νέων αξιών: αδιόρατα κινείται. Αλλά ο λαός κι η δόξα κινούνται γύρω από τους ηθοποιούς: αυτός είναι ο τρόπος που «λειτουργεί ο κόσμος». Ο ηθοποιός διαθέτει πνεύμα, μα ελάχιστη συνείδηση του πνεύματος. Πάντα του πιστεύει σ΄ αυτό που πιο έντονα παράγει πίστη-παράγει πίστη στον εαυτό του! Αύριο θάχει μια καινούργια πίστη και μεθαύριο μια άλλη, το ίδιο καινούργια πίστη μεθαύριο. Έχει μια γρήγορη αντίληψη, έτσι όπως έχει κι ο λαός κι ένα καπριτσιόζικο ταπεραμέντο. Το να ανατρέπει, γι΄ αυτόν σημαίνει: απόδειξη. Το να κάνει σαν τρελός, σημαίνει ότι πείθει. Και το αίμα είναι γι΄ αυτόν ένα από τα καλύτερα επιχειρήματα. Μια αλήθεια που εισχωρεί μόνο στα ευαίσθητα αυτιά, τη λέει ψέμα και κάτι τιποτένιο. Στ΄ αληθινά πιστεύει μόνο στους θεούς που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία στον κόσμο!

Η πλατεία της αγοράς είναι γεμάτη από φτιασιδωμένους παλιάτσους‒κι ο λαός παινεύεται για τους μεγάλους άντρες του! Αυτοί είναι οι ήρωες της ώρας για το λαό. Αλλά η ώρα βιάζεται: γι΄ αυτό σε βιάζουν και σένα. Κι από σένα το ίδιο απαιτούν, ένα Ναι ή ένα Όχι. Κι αλίμονο σου αν ζητήσεις να καθίσεις ανάμεσα στο Υπέρ και το Κατά.

Μη ζηλεύεις, εραστή της αλήθειας, γι΄ αυτούς τους αδιάλλαχτους και καταπιεστικούς ανθρώπους! Η αλήθεια ποτέ ως τώρα δεν κρεμάστηκε στο μπράτσο κάποιου αδιάλλακτου. Ξαναγύρισε στη σιγουριά σου εξαιτίας αυτών των απότομων ανθρώπων: γιατί, μήπως μόνο στην πλατεία της αγοράς θα σου επιτεθούν μ΄ αυτά τα Ναι και τα Όχι; Η εμπειρία της βαθιάς πηγής είναι αργή: πρέπει να περιμένεις πολύ μέχρι που να μάθουν τι ήταν αυτό που έπεσε στα βάθη της. Όλα τα σπουδαία πράγματα συμβαίνουν μακριά από τη δόξα και την πλατεία της αγοράς.

Πέταξε, φίλε μου, στη μοναξιά σου: σε βλέπω να σε κεντρίζουν οι δηλητηριασμένες μύγες. Φύγε κατά κει όπου ο καθαρός, σκληρός άνεμος φυσά! Πέταξε στη μοναξιά σου! Έχεις ζήσει πολύ κοντά στους ταπεινούς κι αξιολύπητους ανθρώπους. Πέταξε μακριά απ΄ τη κρυφή εκδίκηση τους! Για σένα, δεν έχουν τίποτα άλλο από εκδίκηση. Μη σηκώνεις άλλο τα χέρια σου κατά τη μεριά τους! Είναι αναρίθμητοι, και δεν είναι της μοίρας σου να σκοτώνεις μύγες. Αναρίθμητοι είν΄ αυτοί οι ταπεινοί κι αξιολύπητοι άνθρωποι• κι οι σταγόνες της βροχής και τ΄ αγριόχορτα έχουν ζώσει, κι έφεραν την καταστροφή σε πολλούς περήφανους πύργους.

Δεν είσαι καμιά πέτρα, μα κιόλας αυτές οι πολλές σταγόνες σ΄ έχουν βαθουλώσει. Θα σε συντρίψουν και θα σε κομματιάσουν ακόμη τούτες οι πολλές σταγόνες. Σε βλέπω κιόλας καταπονημένο από τις δηλητηριασμένες μύγες, βλέπω το αιματοβαμμένο κορμί σου καταξεσχισμένο σε εκατό σημεία‒κι η περηφάνια σου αρνείται ακόμη και την οργή. Θέλουν αίμα από σένα, μ΄ όλη τους την αθωότητα, κι οι αναιμικές ψυχές τους διψούν για αίμα‒κι έτσι σε κεντρίζουν μ΄ όλη την αθωότητα τους. Αλλά εσύ, περήφανε, υποφέρεις πολύ βαθιά, ακόμη κι από αυτές τις μικρές πληγές. Κι έτσι, πριν ακόμη συνεφέρεις, το ίδιο δηλητηριασμένο σκουλήκι σκαρφαλώνει στο χέρι σου. Είσαι πολύ περήφανος για να σκοτώσεις αυτά τα γλυκερά πλάσματα. Αλλά, πρόσεχε!, να μη γίνει μοίρα σου να ανεχτείς όλη τη δηλητηριασμένη αδικία τους!

Βουολογούνε γύρω σου, ακόμη και με τους επαίνους τους: κι οι έπαινοι τους είναι βάρος. Θέλουν να τρυπώσουν μέσα στο δέρμα και στο αίμα σου. Σε κολακεύουν σαν νάσουνα κανένας θεός ή διάβολος. Και θρηνολογούν μπροστά σου σαν νάσουνα θεός ή διάβολος. Μα τι σημασία έχει; Είναι κόλακες και κλαψιάρηδες και τίποτα περισσότερο! Και συχνά είναι ευγενικοί απέναντι σου. Μα τούτη ήταν πάντα η σύνεση των δειλών. Ναι, η δειλία είναι πάντα της συνετή. Σκέφτονται πολύ για σένα με τη στενόμυαλη ψυχή τους‒κι είσαι πάντα ύποπτος γι΄ αυτούς. Το καθετί που κάνει τους άλλους να σκέφτονται πολύ τους φαίνεται ύποπτο. Σε τιμωρούν για όλες σου τις αρετές. Μα, βαθιά μέσα τους, σου συχωρούνε μόνο τα λάθη σου. Επειδή είσαι καλός και με δίκαιη κρίση, λες: «δεν πρέπει να τους κατηγορούμε, δε φταίνε αυτοί για την ταπεινή ύπαρξη τους». Αλλά οι μικρές ψυχές τους πιστεύουν: «η κάθε υψηλόφρονη ύπαρξη είναι κι ένοχη»! Ακόμη κι αν είσαι ευγενικός μαζί τους, αυτοί θα νομίζουν ότι τους περιφρονείς. Και θα σου αντιστρέψουν την καλοσύνη σου με κρυφή πανουργία. Η σιωπηλή περηφάνια σου, πάντα προσβάλλει τα γούστα τους. Χαίρονται αν κάποτε δείξεις τόσο μετριόφρονας ώστε να μη θες τη ματαιοδοξία.

Όταν αναγνωρίζουμε κάτι το ξεχωριστό σ΄ ένα άνθρωπο, βάζουμε φωτιά να του το κάψουμε. Γι΄ αυτό, φυλάξου απέναντι στους μικρόψυχους αυτούς ανθρώπους! Μπροστά σου εκείνοι νιώθουν τη μικρότητα τους, κι η ταπεινότητα τους φρενιάζει κι αστράφτουν ενάντια σου με κρυφή εκδικητικότητα. Δεν έχεις προσέξει πόσο συχνά απομένουν σιωπηλοί όταν τους πλησιάζεις, και πως η δύναμη τους φεύγει από πάνω τους σαν καπνός από φωτιά που σβήνει; Ναι, φίλε μου, είσαι η κακή συνείδηση για τους γείτονες σου: γιατί είναι όλοι ανάξιοι σου. Έτσι, σε μισούν και θάθελαν με απόλαυση να σου ρουφήξουν το αίμα. Οι γείτονες σου θάναι πάντα μύγες φαρμακερές: το κάθε τι που είναι μεγάλο μέσα σου, θα τους κάνει πιο φαρμακερούς και πιο πολύ να μοιάζουνε με μύγες. Πέταξε φίλε μου στη μοναξιά σου κι εκεί όπου ο αγνός, ορμητικός αγέρας φυσά! Δεν είναι της μοίρας σου εσένα να σκοτώνεις μύγες!

Φρειδερίκος Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρας.

Παράδειγμα προς μίμησην

John Singer Sargent , Garden Study Of The Vickers Children , 1884

Προπάντων οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι πατεράδες δεν πρέπει να κάνουν σφάλματα, αλλά αντίθετα να πράττουν ό, τι είναι σωστό, όντας έτσι οι ίδιοι παράδειγμα προς μίμησην   για τα παιδιά τους.  Έτσι αυτά σαν σε καθρέφτη θα βλέπουν τη ζωή των γονιών τους και θα φυλάγονται από τις άσχημες πράξεις και τα λόγια.

Εκείνοι που από τη μια μεριά μαλώνουν τα παιδιά τους και την ίδια στιγμή κάνουν τα σφάλματα από τα οποία θέλουν να τα αποτρέψουν, κατηγορούν μόνοι τους τον εαυτό  τους για ασυνέπεια. Και έτσι αφου ζουν λανθασμένα, ούτε τους δούλους δικαιούνται να μαλώνουν, ούτε τους γιούς τους. Γίνονται κακοί σύμβουλοι και δάσκαλοι στα παιδία τους.

Γιατί εκεί που υπάρχουν γέροι αναίσχυντοι, εκεί οι νέοι γίνονται τρισχειρότεροι.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Η ξεχασμένη «σκέψη»

"Από θαυμασμό και απορία οι άνθρωποι άρχισαν να φιλοσοφούν προσπαθώντας να ξεφύγουν από την άγνοια…"
Αριστοτέλης


Αν ισχύει ότι η απορία είναι το κίνητρο της όποιας έρευνας και δράσης του ανθρώπινου νου και πως αποτελεί την αρχή της σοφίας, τότε, αυτή η αλήθεια, μας οδηγεί σε θλιβερά συμπεράσματα για τον σύγχρονο απλό άνθρωπο. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν απορούν, δεν παρατηρούν και δεν διερωτούνται. Θεωρούν ότι οι απαντήσεις στα προβλήματα τους είναι αυτονόητες

Ακόμα και τα παιδιά, που ξεκινούν γεμάτα απορίες και κατάπληξη για τον κόσμο που τα περιβάλλει, εξαιτίας της «μόρφωσης» και «γνώσης» που τους παρέχει το σύστημα, χάνουν την ικανότητα να απορούν. Μαθαίνουν να ικανοποιούνται με τις συμβατικότητες και να δέχονται τις καθολικά αποδεκτές βεβαιότητες.

Κι έτσι μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι το σημαντικό είναι να έχουμε πάντα την κατάλληλη απάντηση. Το να θέτουμε την κατάλληλη ερώτηση, κάτι που για το σοφό παιδικό μυαλό είναι πρώτιστης σημασίας, για τον ενήλικα θεωρείται εντελώς ασήμαντο.

Η φιλοσοφική απορία, το υπαρξιακό ερώτημα, πολύ λίγο μας απασχολούν και αν προκύψουν μας φέρνουν συχνά σε δύσκολη θέση γιατί, για τους πολλούς, οι απορίες αποτελούν δείγμα «πνευματικής κατωτερότητας» και «αμάθειας».

Έτσι, πορευόμαστε ως «μορφωμένα» και «εξειδικευμένα» όντα και δρούμε μηχανικά εντός ενός πλαισίου που ονομάζουμε «πραγματικότητα», χωρίς να διερωτόμαστε και χωρίς να εκφράζουμε τις πολύ απλές απορίες που πιθανόν να γεννούσαν τη ρήξη με τη συνήθεια αλλά και την αμφισβήτηση για πολλές από τις βεβαιότητες μας.

Διηδάμεια

Εφηβεία

Vernet, Horace ,  The Artist's Studio , 1820

Τις ορμές  λοιπόν των νέων πρέπει να συγκρατήσουμε και να εμποδίζουμε με την απασχόληση. Ο οίστρος πάνω στο φούντωμα του είναι ασυγκράτητος και θέλει χαλινάρι κι αν δεν ελέγχεις γερά την ηλικία τούτη, είναι σαν να της δίνει το ελεύθερο να κάνει άσχημες πράξεις.

Γι’ αυτό οι σώφρονες πατεράδες πρέπει να προσέχουν πολύ τα παιδιά τους όταν φτάσουν στην ηλικία αυτή, να τα βάζουν στο σωστό δρόμο με διδαχές, συμβουλές και απειλές ακόμα, να δίνουν παραδείγματα ανθρώπων που η άσωτη ζωή τους προκάλεσε συμφορές και παραδείγματα ανθρώπων που η καρτερία τους έφερε έπαινο και δόξα.

Δύο είναι τα στοιχεία της αρετής: η ελπίδα να αποκτήσει κανείς τιμές και ο φόβος της τιμωρίας. Η πρώτη κάνει τον άνθρωπο να λαχταράει ότι καλύτερο υπάρχει, ενώ ο δεύτερος τον κάνει διστακτικό και τον αποτρέπει από κακές πράξεις.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Αν στο λιγοστό

Jean-Louis-Ernest Meissonier , Le siège de Paris  , 1870

 «Αν στο λιγοστό κάθε τόσο προσθέτεις κι από λίγο,

Πολύ σύντομα το μικρό, μεγάλο θα γίνει»

Ησίοδος

« εἰ γἀρ κεν καί  σμικρόν ἐπί σμικρῶ καταθεῖο

καί  θαμά τοῦθ’ ἒρδοις, τάχα κεν μέγα καί  τό γένοιτο ».

Να του διδάξεις τα καλά έργα

 

 Gustave Clarence Rodolphe Boulanger  , Pleasant Hours in the House of Lucullus, 1877

Όπως είπα, λοιπόν, πρέπει οι μητέρες να προσπαθούν να ανατρέφουν οι ίδιες τα παιδιά τους. Αν τυχαίνει να έχουν κάποια σωματική αδυναμία (γιατί μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο) ή σπεύδουν να κάνουν κι άλλα παιδιά , τότε οφείλουν να δοκιμάσουν τροφούς ή τις παραμάνες που πρέπει να είναι σπουδαίες κι όχι στην τύχη διαλεγμένες.

Πρώτα, πρώτα, πρέπει να έχουν ήθος ελληνικό. Γιατί. Όπως τα μέλη του σώματος ενός παιδιού είναι αναγκαίο να διαπλαστούν από τη γέννησή του ώστε να γίνουν ίσια και να μη στραβώσουν, έτσι πρέπει εξαρχής να διδάσκονται στα παιδιά τα σωστά ήθη.

Η νιότη είναι ρευστή κι εύπλαστη και στις τρυφερές ψυχές εντυπώνονται πιο εύκολα τα όσα τους μαθαίνουμε. Αντίθετα, το σκληρό δύσκολα μαλακώνει. Όπως οι σφραγίδες αφήνουν το αποτύπωμα τους στο μαλακό κερί, έτσι και η μάθηση αποτυπώνεται στην παιδική ψυχή.  Και θαρρώ, πολύ σωστά ο δαιμόνιος Πλάτων συμβουλεύει τις τροφούς να μη λένε στα παιδιά όποια παραμύθια λάχει, γεμίζοντας εξαρχής τις ψυχές τους με ανοησίες και σκουπίδια. Κι ο ποιητής Φωκυλίδης πολύ σωστά παρατηρεί:

«Πρέπει το παιδί, όσο είναι ακόμα παιδί

Να του διδάξεις τα καλά έργα»

Δεν πρέπει να παραλείψουμε και το γεγονός ότι και τα παιδιά που πρόκειται να υπηρετήσουν και να συντροφέψουν τα γαλουχούμενα τέκνα μας , πρέπει να προσέξουμε να έχουν πρώτα άριστη συμπεριφορά και να μιλούν σωστά και καθαρά Ελληνικά. Γιατί η συναναστροφή τους με ξενόγλωσσα και κακότροπα παιδιά μπορεί να τους μάθει άσχημες συνήθειες. Το λέει  πολύ σωστά κι η παλιά παροιμία :

«Με κουτσό αν συγκατοικήσεις,

θε να μάθεις να κουτσαίνεις»

  

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Σκλαβοπάζαρο

Boulanger Gustave Clarence Rudolphe , The Slave Market , 1886

 Ο Αρίστιππος με εξυπνάδα και με αστείο τρόπο κορόιδεψε έναν κενόδοξο κι ανόητο πατέρα. Όταν κάποιος τον ρώτησε πόσα λεφτά ήθελε για να μορφώσει το παιδί του, εκείνος απάντησε :

«Χίλιες δραχμές»

Ο πατέρας τόυ είπε :

«Μα τον Ηρακλή, σαν πολλά δε ζητάς; Με τόσα αγοράζω ένα δούλο!»

Τότε ο Αρίστιππος του αποκρίθηκε:

«Τότε άντε ν΄ αγοράσεις τον δούλο κι έτσι μαζί με τον γιό σου θα έχεις δύο!»

Τι συμπεριφορά είναι αυτή;

François Boucher ,  Rinaldo and Armida, 1734

Ω, Δία και όλοι οι άλλοι θεοί!  Μπορεί να λέγεται πατέρας αυτός που αντί να βάζει πάνω απ΄ όλα τη ,μόρφωση των παιδιών του, προτιμάει να κάνει χάρη αλλονών;

Δεν είχε καθόλου άδικο, λοιπόν, ο Σωκράτης εκείνος της παλιάς εποχής, όταν έλεγε ότι θα ανεβαίνει στο ψηλότερο μέρος της πόλης και θα φώναζε :

«Άνθρωποι, τι συμπεριφορά είναι αυτή; Για να αποκτήσετε χρήματα κάνετε τα πάντα, αλλά δε σας νοιάζει διόλου για τα παιδιά σας που στο κάτω κάτω σ΄ αυτά θα τα αφήσετε;»

Mια ανίερη συμμαχία κατά της φυσιοκρατικής παραδοσιακής Ευρώπης των εθνών

ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ : ΜΙΑ ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Παρενοχλούμεθα, αγαπητοί και αγαπηταί σύντροφοι, συνεχώς, από αλλεπάλληλα, ανεπιθύμητα, κύματα αλλοιώσεως και διαβρώσεως της διαχρονικής πολιτισμικής ημών ταυτότητος και της ανεκτιμήτου ημετέρας ηθικής αρετής, άτινα εκπηγάζοντα εκ των δυνάμεων συσκοτίσεως του έθνους εξαπλούνται εις την διάτρητον κοινωνίαν μέ όχημα τούς πλέον ηθικοπνευματικώς διεστραμμένους και αλλοιωμένους συνειδητώς ή εν αγνοία δρώντες κατά τού κοινού Λόγου.

Η ιδεολογική εις επίπεδον προσωπικόν, κοινωνικόν και πολιτικόν πραγμάτωσις τοιούτων των κεντροφύγων διά το έθνος δυνάμεων εστί κοινή τη αντιλήψει η Αριστερά συνοδευομένη υπό των εκάστων θεωρητικών και πρακτικών της μηχανισμών. Εν αυτώ τω σημείω ας ενθυμηθώμεν τον αληθή ορισμό της εννοίας του αριστερού, καθώς διώρισται εν τη ελληνική γλώσση. Αριστερός = δυσοίωνος, κακός, ελαττωματικός, ανίκανος. Η ερμηνευτική δύναμις της ανελλιπώς ανά τους αιώνας παραδιδομένης από γενεάν εις γενεάν ελληνικής γλώσσης καταδεικνύει πασιδήλως την ουσιαστικήν σημασίαν της εννοίας εμφαίνουσα ούτως και το αντιστοιχούν εις τον πραγματικόν κόσμον δυναμικόν τούτων, οίπερ μετέχουσιν αύτης. Οι αριστεροί κοινωνικώς τε καί ιδεολογικώς εισίν οι αδύναμοι, οι οπισθοδρομικοί, οι κακοί, τα «παράσιτα» ως ειπείν της κοινωνίας. Ο Φεμινισμός και ο Κιναιδισμός (κακώς εννοουμένη και πραττομένη ομοφυλοφιλία) εισίν το ανάλογον της Αριστεράς ενδιαθέτως. Γενετικώς διεστραμμένοι οργανισμοί, οίτινες διέρχονται από μίαν διαδικασίαν περαιτέρω ενισχύσεως της φυσικής αυτών ανωμαλίας διά των Τρομολαγνικών, Καθυποτακτικών, Εγωπαθών, Φιλαύτων, Ακαλλιεργήτων, Ισοπεδωτικών ερεθισμάτων της Υλιστικής Πραγματικότητος παράγουν τον συμπεριφορικώς μη άνδρα Ομοφυλόφιλο και τον κοινωνικοπολιτικώς Αριστερό. Η κατίσχυσις της παθητικής, αδρανούς, εντροπιαζούσης, χαοτικής θηλυκής αρχής εν πλήρη εκδιπλώσει !!! Η ανατροπή της Παραδόσεως συντρεχούσης και της αποδυναμώσεως τον Ανδρών δίδει έρεισμα εις την άνοδον ιδεολογιών Ισότητος, ως ο Φεμινισμός. Αύτη η κατάργησις της φυσιολογικής Δικαιοσύνης και ενεργειακής Ισορροπίας άγει τας κοινωνίας εις αποδόμησιν, αποδιάρθρωσιν, αποσάθρωσιν. Το θηλυκό οφείλει να υποτάσσηται εις το αρσενικό και το αρσενικό να γονιμοποιή. Αυτή εστί και η κρύφια επιθυμία αμφοτέρων. Η αδυναμία του αρσενικού να εκπληρώση τον σκοπό του προκαλεί φυσικάς παρενεργείας και τρομακτικά μορφώματα. Ο εσωτερικός αλλά και κοινωνικός ούτος αγών εκφαίνεται και ως αδυναμία του Πνεύματος να υποτάξη την Ύλη. Αύτη εστί η κυρίαρχος αιτία της πληθύνσεως των Υλιστικών Ιδεολογιών, αριστερών ως επί το πλείστον. Το σωτηριολογικό φληνάφημα του Μαρξισμού εστί η επιτομή της κοινωνικής αδρανείας του Λαού και μεταθέσεως των πολιτικών ευθυνών αυτού εις τυχαίας ! (βλέπε θεωρίαν του Ιστορικού Υλισμού) εξωτερικάς συνθήκας.

Διόπερ, οι ακέραιοι ηθικώς, πνευματικώς, νευρολογικώς και φυσιολογικώς Έλληνες δηλούμεν απεριφράστως ότι Δεξιοί εσμέν τό ήθος και την ιδεολογίαν αφιέντες τα παρακμιακά ευώνυμα σύνδρομα του Υλισμού να σημαίνουν την φαυλότητα και την ακαταλληλότητα κοινωνικής συμβιώσεως μεθ'ημών των πασών αποχρώσεων Αριστερών.

Γνήσια τέκνα της Ελληνικής Φύσεως όντες ενσαρκούμεν τα ορθά πρότυπα της κοσμικής δημιουργίας υπό των ιερόν σκοπόν της διαιωνίσεως της Εθνικής Ιδέας. Εν τω υλικώ πεδίω αναπαράγομεν την βιολογικήν ημετέραν υπόστασιν δια της τεκνογονίας μέσω της μυστηριακής μεθέξεως μετά του άλλου φύλου. Πρός την ηθική επιταγή της Φύσης και του Πνεύματος ανορθούμεν την ερωτική ανισότητα των φύλων και την Ανδροκρατίαν μέσω της θριαμβευτικής κρατήσεως της ενεργητικής αρσενικής αρχής έναντι της αδρανούς θηλυκής. Πολιτικώς εσμέν Δεξιοί, δηλαδή ιδεαλισταί Παραδοσιοκράται, ηρωικοί φορείς της εν τω χρόνω αλώβητης Μητρός Ελλάδος. Ως έπος ειπείν, ο σκοπός και η αναγκαία συνθήκη της υπάρξεώς μας εστίν η Αριστοκρατία.

Δυόμισι χιλιάδας έτη μέχρι και νύν δεχόμεθα βαρβαρικάς επιθέσεις κατά του αρίστου τρόπου ζωής, σκέψεως και δράσεως, οίτινες αποσκοπούσιν εις την διάλυσιν και σκύλευσιν του ημετέρου όντως Ανθρωπίνου Πολιτισμού. Αντί της ανά τους αιώνας επιτιθεμένης εξαπλώσεως του μιαρού Οχλοκρατικού κύματος, ημείς οι πρέσβεις του αληθούς Λόγου έστημεν γενναίως και κατά καιρούς νικητηρίους κατωρθώσαμεν να επιβιώσουμε πνευματικώς άνω του σεσσημένου βάλτου του πολυπολιτισμού και της χαοτικής οντολογικής αυτοπροσδιορίσεως. Υψώσαμεν καθολικά συστήματα ερμηνείας και νοηματοδοτήσεως του Ανθρώπου και του μη Ανθρώπου έλκοντες τον Λόγον εις τα βαθύπυκνα πεδία της Γαίας. Η ύπαρξίς μας εστί αιωνία και περιοδικώς επανερχομένη μες το αύξόμενο σκότος της Παρακμής . Είμαστε η μετενσάρκωσις των Ψυχών του ανδρείου μακεδονικού στρατού, των Ρωμαίων ηγεμόνων και λεγεώνων, των παραδοσιακών στρατιωτικών οικογενειών της Κωνσταντινουπόλεως, των Ελλήνων Ανθρωπιστών του Μεσαίωνος, των ανυποτάκτων εις τον Οθωμανικόν ζυγόν Ελλήνων διατηρησάντων ζωντανήν την φλόγα της ελευθερίας και μεταλαμπαδευσάντων ταύτην εις ημάς, των απανταχού εξεργεθέντων υπέρ της εθνικής Ελευθερίας Ελλήνων, των ρομαντικών επαναστατών του Διαφωτισμού και της αστικής βιομηχανικής περιόδου και τέλως, ουχ ήττον όμως λαμπρώς, των Εθνικιστών του Μεσοπολέμου, των ηττηθέντων νικητών.

Η Νίκη βαίνει εις τον τραχύ δρόμο, όν εχάραξαν οι σύγχρονοι εξανθρωπισταί Εθνικοσοσιαλισταί, Φασίσται και εθνικισταί όλης της Ευρώπης. Ο αρρενωπός επαναπροσδιορισμός της καθημερινότητος εστίν πρωταρχικόν μέλημα ημών. Ελληνόψυχοι γονείς, διδάσκετε τα υμέτερα τέκνα Ελληνικήν Μυθολογίαν, Φιλοσοφία, Ιστορίαν, Λαογραφίαν, εξοικειούτε τα τη αειρρόω και ανεξαντλήτω Ελληνικη Φύσει, νέοι Έλληνες και νεαραί Ελληνίδες, ξεχυθήτε στους Δρόμους, στα Στάδια, στα Γυμναστήρια, εις τους παραδοσιακούς τόπους λατρείας και τα ιερά Όρη, ενστερνίσθητε το εθνικό παρελθόν ημών μέσω της πλουσίας ελληνικής γραμματείας και διάδοτε το φως του Ελληνισμού παντού. Ανακατάλαβατε τας σηπούσας κοινωνίας και δημιουργήσατε εθνικοκοινωνικάς αυτάρκεις και αυτονόμους κοιτίδες Πολιτισμού μετά σεβασμού προς την Μητέρα Φύσιν.

Και προπαντός χαιρετάτε Δωρικώς !!!

Η Αριστερά και ο εκφυλισμός δεν είναι παρά μια αδιάτακτη, άλογη σκιά της Ευγονικής Παραδόσεως, ήτις περιμένει έργω καίτοι αρνουμένη λόγω διακαώς την επέμβασί μας. Τί πιο προκλητικό προς δράσιν ; Η άρνησις εστί η παρακινητήριος δύναμις της κοσμικής εξελίξεως. Ρίξατε άπλετο εκτυφλωτικό φώς εις τους επιλανθάνοντας Έλληνας. Μή φεισθήτε της πιθανής τυφλώσεως των Ανελληνίστων !

Σεραφείμ Μωραΐτης

Το κυνηγάρικο και το λαίμαργο

 Briton Rivière ,  Requiescat ,1888

Ο Λυκούργος, ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων πήρε κάποτε δύο σκυλάκια αδέρφια και τα μεγάλωσε με διαφορετικό τρόπο το καθένα. Το ένα το έμαθε να τρώει πολύ και να κλέβει ενώ το άλλο το έκανε ανιχνευτή και επιτήδειο κυνηγό.

Κάποια μέρα που οι Λακεδαιμόνιοι ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί σε ένα μέρος τους είπε :

«Λακεδαιμόνιοι, για να πετύχει κανείς την Αρετή, παίζουν μεγάλο ρόλο οι συνήθειες, η παιδεία, η διδασκαλία και η αγωγή και θα σας το αποδείξω τώρα αμέσως.»

Έπειτα έφερε τα δύο σκυλιά και αφού άφησε ένα πιάτο φαί κι ένα λαγό, τα άφησε ελεύθερα. Το ένα σκυλί όρμησε στο λαγό ενώ το άλλο έπεσε με τα μούτρα στο πιάτο με το φαγητό. Τότε στρέφεται ξανά  προς τους Λακεδαιμόνιους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σκόπευε να κάνει και αφού έδειξε τα σκυλιά είπε :

«Αυτά τα δύο ζώα γεννήθηκαν από τους ίδιους γονιούς, αλλά επειδή ανατράφηκαν διαφορετικά, το ένα βγήκε κυνηγάρικο και τ ΄ άλλο λαίμαργο»  

 Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Η μακάβρια μορφή της αφυδάτωσης ενός λαού…

Από πού να αρχίσει κανείς και πού να σταματήσει για να περιγράψει την κατάντια στην οποία βυθιστήκαμε… Το γύρω σκηνικό μοιάζει όλο και πιο ανισόρροπο… Το μαύρο έχει γίνει άσπρο, η αδικία και το παράλογο έχουν γίνει «δικαίωμα» και ότι είναι γενικώς έξω από τη φύση των πραγμάτων,  εμπεδώνεται  σιγά- σιγά ως απόλυτα φυσιολογικό.

Το κακό είναι γενικό και εξαπλώνεται με επιδημιολογικές ταχύτητες…  Άτομα ξεγυμνωμένα από την ουσία και το νόημα, και με ιδεολογία τους το προσωπικό συμφέρον, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της εξουσίας και της κοινωνίας. Πολιτικοί- ανδρείκελα, διεφθαρμένοι και ελεγχόμενοι, παραδίδουν γη και ύδωρ  στους κατακτητές και προσπαθούν με κάθε τρόπο να θεμελιώσουν μια κοινωνία με ακρωτηριασμένη και ισοπεδωμένη σκέψη… Και τα καταφέρνουν!

Και αυξάνουν και πληθαίνουν οι παγιδευμένοι στον ιστό της βλακείας που παπαγαλίζουν τη φιλοτουρκική επιχειρηματολογία και είναι παντελώς ανίκανοι να δουν πέρα από τη μύτη τους και να αντιληφθούν το ευρύτερο στημένο σκηνικό. Και έτσι, οι δωσίλογοι πολιτικοί μας, συνεχίζουν ανενόχλητοι και με τη στήριξη των ψηφοφόρων τους να πλαστογραφούν την ιστορία, την αλήθεια και το δίκαιο και να τα φέρνουν στα μέτρα τα δικά τους και των συμφερόντων που υπηρετούν.

Εντελώς ξεγυμνωμένοι πλέον από τους «ιδεολογικούς» τους ρόλους χορεύουν στον ρυθμό της νεοταξικής δικτατορίας και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου . Και ένα μεγάλο κομμάτι του λαού ξεγυμνωμένο προ πολλού κι αυτό, από την ουσία της ταυτότητας, άγεται και φέρεται από το ένα κομματικό μαντρί στο άλλο και τρώει το σανό που του σερβίρει κάθε θρασύς και διαταραγμένος πολιτικάντης και κατάντησε να μοιάζει με αφυδατωμένο ον χωρίς χαρακτηριστικά και αξίες… Ένα μεταλλαγμένο ον, που δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει το αυτονόητο, ούτε να δει τη σήψη και τη θλιβερή του κατάπτωση…

Διηδάμεια

Να καλλιεργήσεις

Henri  Regnault ,  Automedon with the Horses of Achilles , 1868

Έχεις χωράφι εύφορο κι ενώ από τη φύση του ήταν τόσο καλό, από την αφροντισιά έμεινε ακαλλιέργητο και πήγε χαμένο. Κι έχεις ένα άλλο χωράφι, σκληρό και χέρσο · αν το σκάψεις και το καλλιεργήσεις μπορεί να σου αποφέρει πλούσιους καρπούς.

Ποια δέντρα, αν μείνουν απεριποίητα δεν θα βγουν στρεβλά κι άκαρπα, ενώ αν τα φροντίσουν όπως πρέπει θα γίνουν καρπερά και αποδοτικά;

Ποιο σώμα ,όσο σφριγηλό κι αν είναι, δεν χάνει τη δύναμη του και δεν παραμορφώνεται από την αμέλεια , την καλοπέραση και την κακοδιαθεσία;

Ποιο σώμα, φύση ασθενικό, δεν καταλήγει να δυναμώσει αισθητά με τη γυμναστική και την επίμονη άθληση;

Τα άλογα, όσα από μικρά τα δάμασαν, έγιναν υπάκουα στους αναβάτες τους, ενώ τα αδάμαστα παρέμειναν άγρια κι ατίθασα. Δεν πρέπει διόλου να μας ξαφνιάζουν όλ ‘ αυτά, αφού βλέπουμε και τα πιο άγρια θηρία ακόμη να τιθασεύονται και να χειραγωγούνται ύστερα από επίμονη δουλειά.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Ιστορία της Γυναίκας του Σαβίνου

Jacques-Louis David , The Intervention of the Sabine Women, 1799

Θα ήθελα να διηγηθώ ένα τέτοιο επεισόδιο, που σημειώθηκε στη δική μας εποχή, όταν ήταν Καίσαρ ο Βεσπασιανός.

Ο Κιβίλιος, που υποκίνησε την εξέγερση στη Γαλατία, είχε πολλούς συνεργάτες. Ένας απ΄ αυτούς ήταν ο νεαρός ευγενής Σαβίνος, που διακρινόταν ανάμεσα στους Γαλάτες για τα πλούτη του και τη δόξα του. Η μεγάλη του απόπειρα απέτυχε, και περίμεναν την τιμωρία. Μερικοί αυτοκτόνησαν, κι άλλοι αιχμαλωτίστηκαν ενώ προσπαθούσαν ν΄αποδρἀσουν.

Ο Σαβίνος είχε όλες τις δυνατότητες να εξαφανιστεί σε κάποια βαρβαρική χώρα. Όμως, ήταν νυμφευμένος με μια θαυμάσια γυναίκα, που οι Γαλάτες την έλεγαν Εμπονή, ενώ οι Έλληνες θα την ονόμαζαν Ηρωίδα. Ο Σαβίνος δεν μπορούσε ούτε να την αφήσει ούτε να την πάρει μαζί του. Είχε στο χωράφι του μια υπόγεια αποθήκη όπου έκρυβε τα χρήματα του, και που την ήξεραν μόνο δύο απελεύθεροι δούλοι του. Έδιωξε τους άλλους υπηρέτες του, με το πρόσχημα ότι θα έπινε τάχα δηλητήριο, αλλά πήρε μαζί του τους δυο πιστούς του απελεύθερους και κατέβηκαν όλοι στο υπόγειο. Έστειλε επίσης τον απελεύθερο του Μαρτιάλιο στη γυναίκα του, για να της πει πως ο άντρας της είχε πεθάνει με δηλητήριο, και πως το σπίτι του και το σώμα του είχαν παραδοθεί στις φλόγες κι είχαν γίνει στάχτη.  

Σκοπός του ήταν να χρησιμοποιήσει το γνήσιο πένθος της γυναίκας του ως απόδειξη του υποτιθέμενου θανάτου του. Έτσι κι έγινε. Η γυναίκα του σωριάστηκε χάμω με κλάματα και θρήνους, και πέρασε τρεις μέρες και τρεις νύχτες  χωρίς φαγητό. Ο Σαβίνος, όταν το έμαθε αυτό, φοβήθηκε μήπως αυτοκτονήσει απ΄τη θλίψη. Διέταξε λοιπόν τον Μαρτιάλιο να την πληροφορήσει μυστικά πως ο άντρας της  ήταν ζωντανός και κρυβόταν, αλλά και ταυτόχρονα να της ζητήσει να συνεχίσει τον θρήνο της όσο το δυνατόν πιο πειστικά. Εκείνη έπαιξε τον τραγικό ρόλο της πενθούσας συζύγου σαν μεγάλη ηθοποιός.  Αλλά η επιθυμία της να δει τον άντρα της την έκανε να πάει να τον επισκεφθεί την νύχτα, και να γυρίσει έπειτα στο σπίτι της. Κανένας άλλος δεν ήξερε ότι ζούσε με τον άντρα της, σχεδόν σαν να τον επισκεπτόταν στον Ἀδη, και οι μυστικές συναντήσεις τους βάσταξαν πάνω από εφτά μήνες.

Στο διάστημα αυτό , μεταμφίεσε τον Σαβίνο φέρνοντάς του άλλα ρούχα, τον κούρεψε πολύ βαθιά, του φόρεσε μαντήλι στο κεφάλι, και τον πήγε εντελώς αγνώριστο, στη Ρώμη. Της είχαν δώσει κάποιες ελπίδες αμνήστευσης. Όμως δεν κατόρθωσε να το πετύχει και ξαναγύρισε στο σπίτι της, περνώντας πάλι τον περισσότερο καιρό της μαζί με τον άνδρα της στο υπόγειο, και πηγαίνοντας πότε-πὀτε στην πόλη για να την βλέπουν οι φίλες της και οι γυναίκες συγγενείς της.

Το πιο απίστευτο ήταν πως οι γυναίκες με τις οποίες πήγαινε στα λουτρά δεν έμαθαν ποτέ ότι ήταν έγκυος. Το φάρμακο που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά ή κοκκινωπά περιέχει ένα λίπασμα που αυξάνει τη σάρκα ή την χαλαρώνει, και βάζοντας το σε μεγάλες ποσότητες σ’ όλο το σώμα της κατάφερε να κρύψει το βαθμιαίο φούσκωμα της κοιλιάς της. Υπόμεινε τις ωδίνες του τοκετού χωρίς τη βοήθεια κανενός, όπως η λιονταρίνα μες στη φωλιά της και κατέβαινε στον άνδρα της. Εκεί ανάθρεψε τα δίδυμα αγόρια που γέννησε.  Ο ένας απ΄ αυτούς τους γιους σκοτώθηκε πολεμώντας στην Αίγυπτο, και ο άλλος που λεγόταν Σαβίνος ήταν μαζί μας στους Δελφούς πριν από λίγο. Τελικά ο Καίσαρ διέταξε να την εκτελέσουν, αλλά πλήρωσε για το θάνατο της, αφού ολόκληρη η οικογένεια του ξεκληρίστηκε σε μικρό διάστημα.

Καμιά πράξη της εξουσίας του δεν ήταν πιο απεχθής και πιο ικανή να κάνει θεούς και δαίμονες να αποστρέψουν το βλέμμα τους απ΄ αυτόν. Τα τολμηρά της λόγια μείωσαν τον οίκτο που ένοιωσαν οι θεατές για κείνη, και θύμωσαν τον Βεσπασιανό.

Όταν δεν είχε πια καμιά ελπίδα να σωθεί, τον κάλεσε ν ‘ αλλάξει  τη θέση του με την δική της, επειδή, όπως είπε, «είχε χαρεί τη ζωή της περισσότερο στο σκοτάδι του υπογείου απ΄ ότι αυτός χάρηκε τη ζωή του στον θρόνο»

  

 Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός

Mέση οδό

Nicolas Poussin, la Mort de Germanicus, 1627

Δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε θρασύς, αλλά ούτε άτολμος και να σαστίζει, γιατί το ένα οδηγεί  στην αδιαντροπιά και το άλλο στη δουλοφροσύνη .  η μεγάλη τέχνη είναι να μπορεί κανείς να ακολουθεί σε όλα τα πράγματα τη μέση οδό, κάτι που είναι και όμορφο.

Κυρίαρχος ο υπόδουλος λαός; - Διηδάμεια

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός χωρίς κρίση;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που επιλέγει διαταραγμένα και χυδαία ανθρωπάκια να τον κυβερνούν;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που εκλέγει ανίκανους και ηλίθιους πολιτικούς που κατάστρεψαν την Πατρίδα και εξακολουθούν να την καταστρέφουν, χρόνια τώρα;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που άγεται και φέρεται από τα ΜΜΕ και τα κόμματα;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που γλύφει διεφθαρμένους πολιτικούς για τη βόλεψη του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που χάφτει σαν χάνος τα λόγια του κάθε αηδιαστικού κομματόσκυλου;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που χειροκροτεί και στηρίζει αυτούς που ρημάζουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που ανέχεται τον κάθε σπουδαιογελοίο της πολιτικής να πλουτίζει στην πλάτη του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που δέχεται άκριτα ότι ανοησία του πλασάρει ως προοδευτισμό το σύστημα και ας του ρημάζει  την ψυχή και τις αξίες;

«Κυρίαρχος λαός» ο αμνήμων λαός;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που κόβει τις ρίζες του και το κλαδί που κάθεται για να μην τον πουν συντηρητικό και ακραίο;

«Κυρίαρχος λαός» ή απόλυτα υπόδουλος και ελεγχόμενος λαός;

Διηδάμεια

Θεμέλιο του γένους

“  Ὄταν δε κρηπίς μή καταβληθῆ γένους

ὀρθῶς, ἀνἀγκη δυστυχεῖν τούς ἐκγόνους ”

“ Όταν το θεμέλιο του γένους δεν χτιστεί σωστά

οι  απόγονοι θα γνωρίσουν αναγκαστική δυστυχία. ”

Ευριπίδης

Aρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής

Όταν βλέπουμε ένα ουράνιο τόξο, η όραση μας παθαίνει ανάκλαση. Συναντά ένα υγρό, απαλό κι όχι πολύ πυκνό σύννεφο, έπειτα την ακτινοβολία του ήλιου, και νοιώθοντας τη λάμψη και το φως του, αποκτά την εντύπωση ότι το φαινόμενο ανήκει στο σύννεφο.

Giulio Romano : Camera dei Giganti (fresco)  (Το Δωμάτιο των Γιγάντων) ,1526-34

Κάτι ανάλογο μηχανεύεται και ασκεί ο έρωτας στις προικισμένες και χαρισματικές ψυχές: Προκαλεί μια ανάκλαση της μνήμης, που ξεκινάει απ’ τα φαινόμενα που ονομάζονται ωραία εδώ στη γη, και φτάνει ως εκείνη την αληθινά θεϊκή, αξιαγάπητη, ευλογημένη και θαυμαστή ομορφιά.

Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι, επιδιώκοντας κι επιθυμώντας το είδωλο – όπως εμφανίζεται στον καθρέφτη -, ας το πούμε έτσι, των αγοριών ή των γυναικών, δεν πετυχαίνουν τίποτα πιο ουσιαστικό από ένα μείγμα ευχαρίστησης και πόνου. Κάτι τέτοιο εκφράζει ο απατηλός ίλιγγος του Ιξίωνα, που τιμωρήθηκε απ’ τον Δία να περιστρέφεται γύρω από ένα φλεγόμενο τροχό, κυνηγώντας στα σύννεφα, όπως τα παιδιά προσπαθούν να πιάσουν στα χέρια τους το ουράνιο τόξο επειδή η θέα του τα γοητεύει.

Διαφορετικός όμως είναι ο τρόπος του προικισμένου και συνετού εραστή. Στην περίπτωση του η αντανάκλαση γίνεται προς το θεϊκό και νοητό κάλλος, κι όταν συναντά την ομορφιά ενός ορατού σώματος, την χρησιμοποιεί σαν ένα εργαλείο της μνήμης, την καλωσορίζει και την εκτιμάει. Κι όσο περισσότερο ζει μαζί της και την απολαμβάνει, τόσο πιο φλογερό γίνεται το πνεύμα του. Αυτού του τύπου οι εραστές στην επίγεια ζωή δεν αναλώνονται με τα σώματα τους, ποθώντας και θαυμάζοντας αυτό το φώς. Ούτε, όταν πεθάνουν, ξαναγυρίζουν μετά το θάνατο πάλι εδώ σαν φυγάδες, για να έρθουν στις πόρτες και τις κρεβατοκάμαρες των νεόνυμφων, σαν εφιαλτικές φαντασιώσεις ανδρών και γυναικών που τους αρέσει η ηδονή και το σώμα, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται εραστές.

Ο αληθινός εραστής, όταν πεθαίνει και συναντά το κάλλος με τον τρόπο που συνηθίζεται στον άλλο κόσμο, αποκτά φτερά, εμπνέεται και περνάει τον καιρό του χορεύοντας σ’ εκείνα  τα ύψη με τον δικό του θεό, συνοδεύοντας τον ώσπου να γυρίσει στα λιβάδια της Αφροδίτης και στη Σελήνης. Εκεί αποκοιμιέται και ξαναγεννιέται, αρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός

Κάμμα

Εσείς που είστε γείτονες και θιασώτες του Έρωτα θα πρέπει να γνωρίζετε πολλά παραδείγματα αυτού που λέω. Δεν θα μπορούσα, όμως, να παραλείψω την ιστορία της Κάμμας. Η όμορφη αυτή γυναίκα, που καταγόταν απ’ τη Γαλατία, ήταν παντρεμένη με τον τετράρχη Σινάτο. Όμως την ερωτεύθηκε ο ισχυρός Σίνοριξ και σκότωσε τον άνδρα της, επειδή δεν μπορούσε να την βιάσει ή να την αποπλανήσει όσο ο Σινάτος βρισκόταν στη ζωή.

Καταφύγιο και παρηγοριά της Κάμμας μες στη συμφορά της ήταν το κληρονομικό δικαίωμα που είχε απ’ τον πατέρα της να γίνει ιέρεια της Αρτέμιδος. Άρχισε, λοιπόν, να περνάει πολλές ώρες στο ναό της θεάς χωρίς να δέχεται επισκέψεις, παρ’ όλο που πολλοί βασιλιάδες την ζητούσαν. Ο Σίνοριξ, όμως, προσπάθησε να της μιλήσει για γάμο. Εκείνη δεν απέφυγε την πρόταση του, ούτε τον κατηγόρησε για το έγκλημα του. Δέχτηκε πως δεν είχε ενεργήσει από κακία, αλλ’ από αγάπη και πόθο για εκείνη. Ο Σίνοριξ την πίστεψε, και η Κάμμα τον οδήγησε στον βωμό της θεάς. Εκεί  έκανε σπονδή με κρασί και μέλι, που τα είχε βάλει σ’ ένα κύπελλο μαζί με δηλητήριο. Ήπιε το μισό αυτή, και έδωσε στον Σινόριγα το υπόλοιπο. Όταν βεβαιώθηκε πως κι εκείνος το είχε πιεί, έβγαλε μια κραυγή θριάμβου και φώναξε τα’ όνομα του ανδρός της : «Αγαπημένε μου σύζυγε», είπε, «επειδή πρόσμενα αυτήν τη μέρα έζησα μες στον πόνο μέχρι σήμερα χωρίς εσένα. Πάρε με τώρα, για ν ‘αναγαλλιάσει η ψυχή σου. Εκδικήθηκα για λογαριασμό σου αυτόν τον απαίσιο άνδρα, και χαίρομαι που μοιράστηκα μ ‘εσένα την ζωή μου και μ’ αυτόν τον θάνατο μου» .

Ο Σίνοριξ μεταφέρθηκε έξω μ’ ένα φορείο και σ λίγο ξεψύχησε, ενώ η Κάμμα λένε πως πέθανε την επόμενη νύχτα, με θαρραλέα και χαρούμενη διάθεση. 

Κανένας θάνατος δεν είναι μάταιος

Και τι σημαίνει άραγε για ένα ζωντανό ον το να αντιμετωπίσει το θάνατο; Σύμφωνα με το Χαγκακούρε αυτό που έχει σημασία είναι η καθαρότητα των πράξεων. Ο Τζότσο επιβεβαιώνει την αξία του πάθους και της δύναμης που αυτό μπορεί να έχει, όπως επίσης και την αξία οποιουδήποτε θανάτου σχετίζεται μ’ αυτό το πάθος.

Αυτό ακριβώς εννοεί λέγοντας ότι το να χαρακτηρίσουμε ένα θάνατο μάταιο είναι αποτέλεσμα του «ιδιοτελούς μπουσίντο των υπεροπτών έμπορων της Οσάκα». Το σημαντικότερο σημείο της διδασκαλίας του Τζότσο, «Διαπίστωσα ότι ο δρόμος του σαμουράι είναι ο θάνατος», κόβει με μιας το γόρδιο δεσμό, την σχέση αντιπαλότητας μεταξύ ζωής και θανάτου.

Μερικοί λένε πως το να πεθάνει κανείς χωρίς να φέρει σε πέρας το σκοπό του, είναι μάταιος θάνατος, αυτό όμως αφορά το ιδιοτελές μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα. Το να πάρεις τη σωστή απόφαση σε μια κατάσταση διλλήματος είναι σχεδόν αδύνατον.

Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστολή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.

«Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε, και είναι απόλυτα φυσικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι’ αυτό». Ένας άνθρωπος πάντα κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που πηγάζει άμεσα από το γεγονός και μόνο της ύπαρξης του. Στην συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ’ αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του. Επ’ ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι το να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζότσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμό που γεννιέται από αυτόν το μηδενισμό.

Υποφέρουμε από την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μια ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό στον κόσμο, έχει παρ’ όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο όν. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτή του θανάτου;  Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος.

Γιουκιο Μισιμα

Η Ηθική των Σαμουράι στη Σύγχρονη Ιαπωνία.

Παντρεμένα ζευγάρια

Sofonisba Anguissola , Bildnis eines Paares (Προσωπογραφία Ζευγαριού),  1570

Όμως για τα παντρεμένα ζευγάρια, οι σεξουαλικές σχέσεις είναι ένα στήριγμα στοργής, μια κοινή συμμετοχή σ’ ένα μεγάλο μυστήριο. Η ευχαρίστηση μπορεί να είναι στιγμιαία, αλλά η τιμή, η χαρά κι η αμοιβαία αγάπη κι εμπιστοσύνη που αυξάνεται μέρα με την μέρα δείχνουν πως είχαν δίκιο στους Δελφούς να ονομάσουν την Αφροδίτη «αρμονία», κι είχε δίκιο κι ο Όμηρος να χρησιμοποιεί τη λέξη «φιλότητα» γι΄ αυτήν τη συμβίωση.

Δείχνουν επίσης πως ο Σόλων ήταν ένας πολύ έμπειρος νομοθέτης σε θέματα γάμου, αφού είχε ορίσει πως ένας άντρας πρέπει να συνευρίσκεται με τη γυναίκα του το λιγότερο τρεις φορές τον μήνα – όχι για ευχαρίστηση βέβαια, αλλά επειδή ήθελε ο γάμος, οτιδήποτε δυσκολίες κι αν συναντούσε από καιρό σε καιρό, ν’ ανανεώνεται μ’ αυτήν την έκφραση τρυφερότητας, όπως οι πόλεις ανανεώνουν ανά καιρό τις συνθήκες ειρήνης αναμεταξύ τους.

Στον γάμο, είναι πιο σημαντικό ν’ αγαπάς παρά να σε αγαπούν. Αυτό μας βοηθάει ν’ απαλλαγούμε από πολλά λάθη – ή μάλλον απ’ όλα τα λάθη που βλάπτουν και καταστρέφουν τον γάμο.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός

Το κλεμμένο φιλί

Jean-Honoré Fragonard - The Stolen Kiss (Το κλεμμένο φιλί), 1787

 «Δεν μπορώ ν’ αγνοήσω το φλογερό βλέμμα της γυναίκας όταν έχει γευτεί το αντρικό χάδι»

Αισχύλος

Γυναικείος Σφυγμός

Την παρακάτω ιστορία την άκουσα από έναν γνωστό μου. Κάποτε, ένας γιατρός ονόματι Κογιάν έκανε την ακόλουθη παρατήρηση : «Στην ιατρική διαχωρίζουμε τους άνδρες και τις γυναίκες αποδίδοντας τους τις αρχές του Γιν και του Γιανγκ και αντίστοιχα διαφοροποιούμε τη θεραπεία.

Διαφέρει επίσης και ο σφυγμός ανάμεσα στα φύλα. Τα τελευταία πενήντα χρόνια ο σφυγμός των ανδρών έχει γίνει σταδιακά όμοιος με εκείνον των γυναικών. Από τότε που πρόσεξα αυτό το φαινόμενο, το έλαβα υπόψη μου στη θεραπεία οφθαλμικών παθήσεων σε άνδρες. Όποτε προσπάθησα να εφαρμόσω στους άνδρες την αγωγή που είναι τυπικά κατάλληλη για άνδρες χάνουν την αρρενωπότητα τους και αρχίζουν να μοιάζουν με γυναίκες.

Αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια την οποία έχω διαπιστώσει από προσωπική εμπειρία. Αποφάσισα να την κρατήσω κρυφή από τον πολύ κόσμο». 

Όταν, έχοντας στο μυαλό αυτή την ιστορία, κοιτάξω γύρω μου τους σημερινούς άνδρες, σκέφτομαι συχνά: «Να, τώρα πέρασε ένα παράδειγμα γυναικείου σφυγμού.»

Γιουκιο Μισιμα

Η Ηθική των Σαμουράι στη Σύγχρονη Ιαπωνία.