άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη

Για μια θάλασσα δική μου

ήθελα να σου πω.

Για μια θάλασσα σιωπηλή

που ξέρει να αφουγκράζεται

τα μαβιά δειλινά.

Για τα παράθυρα της θάλασσας

ήθελα να σου πω

απ’ όπου άνεμος πικρός

μνήμες αλλόκοτες μου φέρνει.

Για φωτεινά καράβια

ήθελα να σου πω

που αράζουν σε άμμο χρυσή

και ταξιδεύουν τον ύπνο μου.

Ήθελα να σου πω και για τις πέτρες

της ατέλειωτης νοσταλγίας

και για την τρυφερή σπονδή

στα αγάλματα της σιωπής.

Για τα αλμυρά ναυάγια

στο βάθος των ματιών

ήθελα πάντα να σου πω.

Μιράντα Λαμπράκη, «Τρεις Συλλαβές Του Ονείρου» εκδ. Αιγαίον

Εισαγωγή στην πατριωτική Προπαγάνδα

Αγαπητοί φίλοι καλώς σας βρίσκω,

Mε τον όρο προπαγάνδα εννοούμε την, με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο, σκόπιμη, μεθοδική και συστηματική διάδοση ιδεών και αντιλήψεων, με σκοπό τον επηρεασμό της σκέψης και των πράξεων των άλλων ανθρώπων.

Κάθε πράξη ή ενέργεια του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα μιας ιδέας ή ενός συναισθήματος που είτε γεννιέται αυθόρμητα μέσα του είτε προκαλείται από το εξωτερικό περιβάλλον. Συνήθως υπάρχει μια μονοσήμαντη αντιστοιχία ανάμεσα στις ιδέες-συναισθήματα και στις πράξεις στις οποίες ωθούν τον άνθρωπο. Αν λοιπόν καταφέρει κάποιος να διεγείρει στο νου ενός ανθρώπου μια ιδιαίτερη ιδέα ή ένα συναίσθημα, τότε αυτό το άτομο θα ωθηθεί, τις πιο πολλές φορές ασυνείδητα, προς μια συγκεκριμένη πράξη.

Οι άνθρωποι λειτουργούν με κάποια κίνητρα, τα οποία είναι τα ακόλουθα:

1.  Το Πολεμικό κίνητρο, το οποίο ουσιαστικά είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που είναι κληρονομιά μας από τις αρχέγονες εποχές.
2. Ικανοποίηση των βασικών αναγκών όπως η τροφή , η  ένδυση και η στέγαση.
3. Σεξουαλικό ένστικτο το οποίο δεν έχει σχέση όμως μόνο με το σεξ, αλλά και με την ευρύτερη ανάγκη μας για οποιοδήποτε είδος χαράς και ικανοποίησης.
4. Και την στοργή και αγάπη, που είναι μια εξευγενισμένη μορφή του σεξουαλικού ενστίκτου.

Ας δούμε τώρα ποια είναι τα είδη της προπαγάνδας :

1. Λευκή ή Ανοιχτή Προπαγάνδα ,  η οποία είναι υπεύθυνη και ενυπόγραφη, δείχνοντας από πού  προέρχεται και σε ποιον απευθύνεται. Είναι έγκυρη, αλλά επηρεάζει ένα μικρό μόνο ακροατήριο :  τους οπαδούς αυτών των ιδεών.
2. Γκρίζα Προπαγάνδα,  η οποία είναι ανεύθυνη και  ανυπόγραφη, αποκρύπτοντας την προέλευσή της και τους πραγματικούς της σκοπούς. Είναι λιγότερο έγκυρη από τη λευκή προπαγάνδα, αλλά επηρεάζει, μέσω του δημιουργουμένου “ψιθύρου”, πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο.
3. Μαύρη Προπαγάνδα,  η οποία είναι ψευδεπίγραφη και πλαστογραφημένη και πολλές φορές φαίνεται σαν να προέρχεται από τον ίδιο τον εχθρό εναντίον του οποίου βάλλει. Είναι η πιο δόλια μορφή προπαγάνδας και προσπαθεί να πλήξει τον αντίπαλο εκ των ἐσω, με ψεύτικες ομολογίες και πλαστογραφημένα έγγραφα που δήθεν προέρχονται απ’αυτόν.

Στην Προπαγάνδα δεν υπάρχουν ηθικές αναστολές , δεν αναζητούμε  την αλήθεια και στοχεύουμε πάντα στο συναίσθημα και όχι στη λογική.

.  .  .  .  .  .

  

Ένα είδος προπαγάνδας είναι και η διαφήμιση ή αλλιώς εμπορική προπαγάνδα. 

Η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε ένα νέο είδος προπαγάνδας που ενδιαφερόταν για τον επηρεασμό των καταναλωτών μέσω του μάρκετινγκ και της διαφήμισης.

Από το 1920, έγινε αντιληπτό ότι η επέκταση του δικαιώματος ψήφου και η αύξηση της αγοραστικής δύναμης ενός γενικά αδαούς και ως επί το πλείστον αμόρφωτου ή ημιμαθούς κοινού, σήμαινε μια διαρκώς μεγαλύτερη ευκαιρία για τους δημαγωγούς προπαγανδιστές να αυξήσουν τα κέρδη τους, χρησιμοποιώντας διαφόρους μύθους, ουτοπικές έλξεις και “κατά συνθήκη ψεύδη”

Σήμερα, όλες οι σημαντικές κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, ομάδες ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, κοινωνικά κινήματα και μεγάλες εμπορικές εταιρείες διαθέτουν το δικό τους επιτελείο ειδικευμένων ερευνητών, προπαγανδιστών, επικοινωνιολόγων ή “διαμορφωτών της κοινής γνώμης”. Μερικοί από αυτούς έχουν γίνει βουλευτές, σύμβουλοι και διευθυντές εταιρειών. Οι πιο έμπειροι έχουν εκπαιδευτεί στην Ιστορία, την ψυχιατρική, την πολιτική, την κοινωνιολογία, και τη στατιστική ανάλυση.

Μεγάλα προπαγανδιστικά γραφεία διεξάγουν (ανοιχτά και κρυφά) πολύπλοκες παρατηρήσεις και έρευνες για ηγέτες, στρώματα του λαού και κοινωνικές ομάδες που θέλουν να επηρεάσουν. Δουλεύοντας κατεξοχήν με υπολογιστές και μαθηματικούς τύπους, κάνοντας ακόμα και προσομοιώσεις διαφημιστικών εκστρατειών στους υπολογιστές τους, εξάγουν τελικά μερικά σημαντικά συμπεράσματα, τα οποία και χρησιμοποιούν στη συνέχεια για τη καθοδήγηση του “στόχου” τους.

.  .  .  .  .  .

Η δική μας , η πατριωτική προπαγάνδα θα πρέπει πάντα να βρίσκεται στην επίθεση και ποτέ στην άμυνα. Δεν θα πρέπει να ανακαλούμε τους συνειρμούς του εχθρού και να αφήνουμε τους ανθρώπους να ανακαλούν από τη μνήμη αυτά τα οποία ο αντίπαλος τους έχει επιβάλει αλλά να δημιουργούν καινούργιες συνδέσεις με πατριωτικές  παραστάσεις.

Σαν παράδειγμα κάθε πράξη ενάντια στο έθνος μας θα πρέπει να θεωρείται «ρατσιστική», με την έννοια που το κράτος ορίζει στον αντιρατσιστικό νόμο και με αυτόν τον τρόπο να ζητείται η τιμωρία του επιτιθέμενου στο έθνος μας.

Θα πρέπει επίσης να αλλάξουμε το κέντρο αναφοράς. Το κέντρο αναφοράς θα πρέπει να είναι ο Ελληνισμός ως κοσμοθέαση και όχι  ως ένας γενικός όρος όπως η Ευρώπη. Θα πρέπει να ζητούμε την εναρμόνιση με τον Ελληνισμό και όχι με το οποιοδήποτε «Ευρωπαϊκό δίκαιο», το οποίο και εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών που το δημιούργησαν και όχι τα δικά μας.

Στην προπαγάνδα είναι πολύ σημαντικός ο Μηχανισμός δημιουργίας προκαταλήψεων.  Μην ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος έχει μάθει να αντιδρά βασισμένος σε μια σειρά από εικόνες που είναι συνδεδεμένες με κάποια ετικέτα. Αυτό σε συνδυασμό με την κοινωνική αντίδραση που αφορά την συγκεκριμένη ετικέτα κρίνει κατά πολύ την στάση που θα πάρει για την εικόνα. Δηλαδή η ελευθερία του λόγω της αδυναμίας του να αντισταθεί στην κοινωνική αντίδραση μπαίνει στο περιθώριο.  Και έτσι έχουμε την συναισθηματική τιμωρία, αν υποστηρίξεις τον κυνηγημένο από αυτούς που έχουν ορίσει την ετικέτα αλλά και την συναισθηματική επιβράβευση αν συμφωνήσεις μαζί τους.

Για να μπορέσεις να επιτεθείς σε αυτόν που έχει ορίσει τις ετικέτες εναντίον σου θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις το συναίσθημα και όχι λογικά επιχειρήματα. Με συνεχή επανάληψη και οργανωμένες επιθέσεις μπορείς να αποκαλύψεις την αλήθεια που ο αντίπαλος τόσο καλά έχει κρύψει πίσω από εύηχες λέξεις και εικόνες. Έτσι θα αποκαλύψεις στους ανθρώπου ότι ο υπερασπιστής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» , ο «αντί-ρατσιστής»  δεν είναι τίποτα άλλο από έναν δουλέμπορο , ένα απάνθρωπο κτήνος το οποίο  κερδίζει χρήματα εκμεταλλευόμενος την φτώχια, τους πολέμους, κομματιάζει ανθρώπους για να πουλήσει τα όργανα τους, κομματιάζει ψυχές πουλώντας παιδιά και γυναίκες ως σκεύη ηδονής.

Οι  Λέξεις έχουν τεράστια δύναμη, αλλά ποιος καθορίζει τι ακριβώς σημαίνουν;  Οι Γάλλοι Δημοκράτες, Χριστιανοί, Ισλαμιστές , Μπολσεβίκοι, Φιλελεύθεροι , Φασίστες, Εθνικοσοσιαλιστές όλοι μιλούν για ΙΣΟΤΗΤΑ . Τι σημαίνει άραγε, ωραία ακούγεται αλλά ποιος καθορίζει το μέτρο, με βάση ποιου πράγματος και σε τι είμαστε ίσοι;  Σίγουρα η νομική καθορίζει την ισότητα αλλά στην κοινωνία αυτό το καθορίζει πάντοτε μονομερώς μια ομάδα η οποία είναι αυτή που έχει την εξουσία. Και έτσι η Ισότητα έχει διαφορετικό νόημα ανάλογα με το ποιος κατέχει την εξουσία.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε το θέμα του συνειρμικού άξονα ,το οποίο έχει άμεση συσχέτιση με τις λέξεις και την χρήση τους. Τι είναι ο συνειρμικός άξονας; Ας φανταστούμε μια γραμμή όπου στην μια άκρη της υπάρχει μια λέξη που είναι φορτισμένη θετικά και στην άλλη άκρη της η «αντίθετη» της λέξη που είναι φορτισμένη αρνητικά,  Πχ.  Καλός –Κακός.  Τώρα συνδέουμε τις λέξεις που εμείς θέλουμε. Καλός είναι ο πατριώτης, κακός ο προδότης του έθνους.  Ο εχθρός παρουσιάζει τους δικούς του συνειρμικούς άξονες όπως «Ευρώπη –αντιΕυρώπη ως 3^ος κόσμος» ή «Ρατσιστής – αντιρατσιστής ως μισάνθρωπος». Εδώ χρειάζεται η αλλαγή του συνειρμικού άξονα και το πρώτο να γίνει «Σύγχρονη αποικιοκρατία / Έλλειψη Ελευθερίας  - Εθνική Ανεξαρτησία & Λαϊκή Κυριαρχία» και το δεύτερο παράδειγμα «Δουλέμπορος  - Ανθρωπιστής που θέλει να βοηθήσει τον καθένα στον τόπο του».

Μας ενδιαφέρει αν οι λέξεις είναι θετικά ή αρνητικά φορτισμένες . Για να αλλάξει το πρόσημο μιας λέξης  χρειάζεται μακροχρόνια καμπάνια. Ποτέ δεν χρησιμοποιούμε λογικά επιχειρήματα γιατί χρειάζεται πάρα πολύ χρόνος για κάθε άνθρωπο ανάλογα και με τα βιώματά του για να πεισθεί.

Και σαν παράδειγμα έχουμε το θέμα του Ρατσισμού  στο οποίο όλοι οι λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι το βλέπουν όχι ως κάτι το βάρβαρο,  αλλά ένα θέμα φυσιολογικού φυλετισμού  που υποστηρίζει την διαφορετικότητα αλλά και την διατήρηση της δική μου κληρονομιάς και όχι αυτό το οποίο προβάλλεται ως θέμα ανωτερότητας από τους εχθρούς των εθνών. Έτσι ο αντιρατσιστής  ουσιαστικά υποστηρίζει την εξαφάνιση της διαφορετικότητας κατηγορώντας τους «ρατσιστές» γι’αυτό. Δηλαδή κατηγορεί αυτούς που υποστηρίζουν την διαφορετικότητα ότι δεν την υποστηρίζουν.

Αλλά όπως είπαμε και στην αρχή στην Προπαγάνδα δεν υπάρχουν ηθικές αναστολές για να επιτευχθεί ο στόχος , δεν αναζητούμε  την αλήθεια και στοχεύουμε πάντα στο συναίσθημα και όχι στην λογική.

Σας Ευχαριστώ.

Άγγελος Ζ.

.  .  .  .  .  .

Ακολούθησε συζήτηση….

Κανείς δεν λέει σ΄αυτόν που είναι αρχάριος

Κανείς δεν λέει σ΄αυτόν που είναι αρχάριος, θα ήθελα να μου το είχαν πει και σε μένα. Όλοι όσοι κάνουμε μια δημιουργική εργασία το κάνουμε επειδή έχουμε γούστο. Αλλά υπάρχει αυτό το κενό. Για τα πρώτα δύο χρόνια θα κάνεις  πράγματα που δεν είναι τόσο καλά. Προσπαθείς , έχεις δυνατότητες αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Το γούστο σου που σε παρακινεί στο παιχνίδι είναι ο δολοφόνος σου. Το γούστο σου είναι ο λόγος που σε απογοητεύει το έργο σου. Πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη φάση απογοητεύονται και σταματούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω έχουν περάσει από αυτή την φάση. 

Γνωρίζουμε ότι το έργο μας δεν είναι αυτό που θέλουμε. Και σε αυτή τη φάση το πιο σημαντικό είναι να μην σταματάμε αλλά να δουλεύουμε όσο πιο πολύ μπορούμε. Βάλτε στον εαυτό σας μια διορία, έτσι ώστε κάθε βδομάδα να πρέπει να τελειώνεται ένα κομμάτι. Η μετάβαση γίνεται μόνο μετά από ένα όγκο εργασίας που θα κλίσει το χάσμα και το έργο σας θα γίνει τόσο καλό όσο οι φιλοδοξίες σας. Και μου πήρε χρόνο για να το καταλάβω. Θα πάρει λίγο χρόνο. Είναι φυσιολογικό να πάρει λίγο. Πρέπει να πολεμήσεις  με τον δικό σου τρόπο.

Προτότυπο:

"Nobody tells this to people who are beginners, I wish someone told me. All of us who do creative work, we get into it because we have good taste. But there is this gap. For the first couple years you make stuff, it’s just not that good. It’s trying to be good, it has potential, but it’s not. But your taste, the thing that got you into the game, is still killer. And your taste is why your work disappoints you. A lot of people never get past this phase, they quit. Most people I know who do interesting, creative work went through years of this. We know our work doesn’t have this special thing that we want it to have. We all go through this. And if you are just starting out or you are still in this phase, you gotta know its normal and the most important thing you can do is do a lot of work. Put yourself on a deadline so that every week you will finish one piece. It is only by going through a volume of work that you will close that gap, and your work will be as good as your ambitions. And I took longer to figure out how to do this than anyone I’ve ever met. It’s gonna take awhile. It’s normal to take awhile. You’ve just gotta fight your way through." Ira Grass

Ανθρωπιστής ...

"... Ανθρωπιστής είναι όποιος αποδέχεται το καθεστώς της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.... όποιος θεωρεί φυσιολογικό να ισοπεδώνονται ολόκληρες χώρες, να ξεριζώνονται λαοί...να υπάρχουν τεράστιες πληθυσμιακές ροές προς εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών συμφερόντων… 

Ανθρωπιστής είναι όποιος αποδέχεται την προσφυγιά και τη μετανάστευση ως αντικείμενο εμπορίου από διάφορα και ποικίλα δίκτυα, ΜΚΟ και δουλεμπόρους.."

"Τάδε Έφη Ζαρατούστρα" (απόσπασμα)

Αλλού εξακολουθούν να υπάρχουν λαοί και κοπάδια, αλλά όχι στον τόπο μας αδέρφια μου. Εδώ υπάρχουν κράτη. Κράτος; Και τι είναι τούτο; Ελάτε τώρα! Ανοίξτε τα αυτιά σας, διότι πρόκειται να σας πως έναν λόγο για τον θάνατο των λαών.

Κράτος ονομάζεται το πλέον παγερό από όλα τα παγερά τέρατα. Επίσης, ψεύδεται παγερά. Τούτα τα ψεύδη σέρνονται έξω από το στόμα του: "Εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός". Ψέμα! Δημιουργοί ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τους λαούς και κρέμασαν από πάνω τους μία πίστη και μία αγάπη. Έτσι υπηρέτησαν τη ζωή. Ολετήρες είναι αυτοί που στήνουν παγίδες για πολλούς και τις αποκαλούν κράτος. Κρεμούν από πάνω τους ένα σπαθί και εκατό επιθυμίες. Εκεί, όπου ακόμη υπάρχει λαός, το κράτος δεν νοείται, αλλά μισείται σαν ένα κακό μάτι και σαν μία παραβίαση των παραδόσεων και των νόμων.

Σας φανερώνω το εξής σημάδι: κάθε λαός μιλά την γλώσσα του καλού και του κακού του και γειτονικός λαός δεν την εννοεί. Έχει πλάσει την γλώσσα του για τον εαυτό του, σύμφωνα με τις παραδόσεις και τους νόμους του. Το κράτος, όμως, ψεύδεται σε όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού και ψεύδεται οτιδήποτε κι αν λέει, ενώ έχει κλέψει οτιδήποτε κατέχει. Όλα του είναι πλαστά. Μασά με κλεμμένα δόντια, το δαγκωνιάρικο. Μέχρι και τα σπλάχνα του είναι ψεύτικα. Γλωσσική σύγχυση του καλού και του κακού: σας φανερώνω τούτο το σημάδι ως σημάδι τού κράτους. Πράγματι, τούτο το σημάδι υποδηλώνει την θέληση για θάνατο!

Γεννιούνται πάρα πολλοί άνθρωποι. Το κράτος έχει εφευρεθεί για τους περίσσιους! Καλά, κοιτάξτε πως ελκύει τους περίσσιους, πως τους περιβάλλει και τους μασά και τους ξαναμασά!  Έτσι γρυλίζει το τέρας: "Τίποτε μεγαλύτερο από εμένα δεν υπάρχει επάνω στη γη. Εγώ είμαι το δάχτυλο που επιβάλλει την τάξη του θεού". Και δεν γονατίζουν μόνον εκείνοι που έχουν μακριά αυτιά και κοντό βλέμμα! Αχ, μέχρι και σ' εσάς, μεγάλες ψυχές, μουρμουρίζει τα σκοτεινά ψεύδη του! Αχ, μαντεύει τις πλούσιες καρδιές που πρόθυμα αναλώνονται! Ναι. Μαντεύει μέχρι κι εσάς, ω, νικητές του παλιού θεού! Κουραστήκατε στον πόλεμο και τώρα η κόπωσή σας υπηρετεί το νέο είδωλο! Το νέο είδωλο επιθυμεί να παρατάξει τριγύρω του ήρωες και αξιοσέβαστα πρόσωπα! Το παγερό τέρας ξαπλώνει κάτω από το φως του ήλιου με απόλαυση! Το νέο είδωλο επιθυμεί να σας δώσει τα πάντα εάν εσείς το λατρέψετε. Με αυτόν τον τρόπο εξαγοράζει την λάμψη της αρετής σας και το βλέμμα του υπερήφανου οφθαλμού σας. Μ' εσάς επιθυμεί να προσελκύσει τους περίσσιους! Ναι. Εδώ εφευρέθηκε ένα τέχνασμα της κόλασης, ένας ίππος του θανάτου που χλιμιντρίζει μέσα στη στολή των ισόθεων τιμών! Ναι. Εδώ εφευρέθηκε ένας θάνατος για πολλούς, ο οποίος κορδώνεται σαν ζωή. Πράγματι, μια δουλοπρεπής υπηρεσία στους κήρυκες του θανάτου!

Αποκαλώ κράτος αυτό, όπου όλοι πίνουν δηλητήριο, καλοί και κακοί. Κράτος: όπου οι πάντες χάνουν τον εαυτό τους, καλοί και κακοί. Κράτος: όπου η αργή αυτοκτονία όλων ονομάζεται ζωή.

Κοιτάξτε, όμως, αυτούς τους περίσσιους! Κλέβουν τα έργα των εφευρετών και τους θησαυρούς των σοφών, ονομάζοντας μόρφωση την κλοπή τους. Στα χέρια τους όλα καταντούν ασθένεια και δυστυχία! Κοιτάξτε, όμως, αυτούς τους περίσσιους! Ασθενούν συνεχώς, εκχύνουν την χολή τους και αυτό το απκαλούν εφημερίδα. Αλληλοτρώγονται και ούτε να χωνέψουν δεν μπορούν. Κοιτάξτε, όμως, αυτούς τους περίσσιους! Πλουτίζουν και συνάμα γίνονται φτωχότεροι. Αυτοί, οι ανίκανοι, επιθυμούν την ισχύ και πρωτίστως τον μοχλό της ισχύος, το άφθονο χρήμα. Κοιτάξτε τους πως αναρριχώνται, οι ευκίνητοι πίθηκοι! Αναρριχώνται ο ένας πάνω στον άλλον. Έτσι συνωθούνται στον βούρκο και στον βυθό. Όλοι τους ποθούν θρόνο. Αυτό είναι η τρέλα τους. Λες και η ευτυχία κάθεται σε θρόνο! Συνήθως ο βούρκος κάθεται σε θρόνο. Συχνά, επίσης, και ο θρόνος κάθεται στον βούρκο. Οι αναρριχητικοί πίθηκοι μου φαίνονται παράφρονες και ακόλαστοι. Το είδωλό τους, το παγερό τέρας, μου προκαλεί ναυτία. Όλοι αυτοί εδώ οι ειδωλολάτρες μου προκαλούν ναυτία.

Αδέλφια μου, μήπως επιθυμείτε να πάθετε ασφυξία από τις αναθυμιάσεις των ρυγχών και των ορέξεών τους; Πράγματι, θα ήταν καλύτερο να σπάζατε τα παράθυρα και να ριχνόσασταν στον καθαρό αέρα. Αφήστε κατά μέρος τούτη την αποφορά! Απομακρυνθείτε από την ειδωλολατρία των περίσσιων! Αφήστε κατά μέρος τούτη την αποφορά! Απομακρυνθείτε από τον αχνό τούτων των ανθρωποθυσιών! Ακόμη και τώρα η γη είναι ελεύθερη για τις μεγάλες ψυχές. Πολλές θέσεις παραμένουν ακόμη κενές για τους μοναχικούς και τα απομονωμένα ζεύγη, εκεί όπου πνέει το άρωμα των γαληνεμένων θαλασσών. Ελεύθερη παραμένει ακόμη μια ελεύθερη ζωή για τις μεγάλες ψυχές. Πράγματι, όποιος κατέχει λίγα, κατέχεται από λίγα. Ας είναι ευλογημένη η μικρή φτώχεια!

Εκεί, όπου τελειώνει το κράτος, ξεκινά μόνον ο άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι περίσσιος. Εκεί ξεκινά το άσμα του αναγκαίου, η μοναδική και αναντικατάστατη μελωδία. Εκεί, όπου τελειώνει το κράτος. Κοιτάξτε, όμως, αδέλφια μου! Δεν βλέπετε την ίριδα και την γέφυρα προς τον υπεράνθρωπο;

Φρίντριχ Νίτσε

Απαχθείσα Ζωή

Πίσω από τα κάγκελα μας όρισαν.

Στον τόπο τον δικό, στον πυρήνα της ύπαρξης.

Έτσι, όμορφα περιποιημένος, ο περίγελος φέρει τη

στολή του.

Με του αγνώστου την φροντίδα στενεύουν οι

βρόγχοι.

Και οι ανάσες, απλήρωτες πόρνες κατατροπωμένες

στην ψυχή.

Δεν είναι φροντίδα. Εκβιασμός είναι.

Δεν είναι χάδι. Συρματόπλεγμα είναι.

Δεν είναι καλωσόρισμα. Ανάθεμα είναι.

Και το βιός που κλέψαν των παππούδων,

ζητιανεύουμε.

Με βλέμμα σκαρφαλωμένο σε παρυφές απόγνωσης.

Ν' αγγίξουμε ή έστω να αφουγκραστούμε την

αφετηρία μας.

Ασθμαίνοντας και με λαχτάρα να απορροφήσουμε

την απαχθείσα μνήμη.

Ασθμαίνοντας και με λαχτάρα να κατανοήσουμε την

κατάντια μας.

Χριστόφορος Αττικουρής

Ιανουάριος, 1950

Έφτασε η επέτειος, μα, την προσπέλασε η

πραγματικότητα.

Τελέσαμε για ακόμη μια φορά το μνημόσυνό της.

Με ή χωρίς προσωπεία.

Μα, αλήθεια, γερνούν οι ιδέες;

Όχι, γερνούν όμως οι άνθρωποι.

Και όχι όλοι. Mονάχα αυτοί που το επιλέγουν.

Θέλει θάρρος η νεότητα.

Τη διέπει ο ενθουσιώδης αυθορμητισμός,

η φρεσκάδα,

η αλήθεια.

Η αλήθεια δε φοβερίζει, μα φοβίζει μόνο τους στεγνούς.

Οι ποιητές όμως;

Οι ποιητές, υγροί, πελάγη στο ίδιο το Αιγαίο.

Ναι, το δικό μας το Αιγαίο.

Κι ας μην έχουμε πτερύγια.

Κι ας μη ζούμε στο νερό.

Εμπόροι των εθνών!

Εμπόροι των καιρών!

Κι αυτοί τι λένε;

Οι δήθεν ρομαντικοί;

Πως η πατρίδα δεν κείται μακράν, δε μας ξεγέλασε η

πατρίδα.

Εμείς!

Εμείς γελάσαμε πάνω απ’ το πτώμα το δικό μας.

Μας βλέπαμε νεκρούς και γελούσαμε.

Οι ποιητές μιλούν αυτό που δε φτάνει η λογική.

Και η αγάπη;

Ο έρωτας ο γαλάζιος;

Δεν τον μετρούν τα χρόνια,

δεν τον μετρά το χρήμα.

Ιδέα, το παρατημένο παιδί του ρεαλισμού.

Οι ιδέες δε γερνούν. Μονάχα αυτοί που το επιλέγουν.

Και η πατρίδα; Η πατρίδα δεν κείται μακράν.

Μ’ ένα κομμάτι χαρτί δε δύναται η απόσχιση.

Η πατρίδα είμαστε εμείς, η πατρίδα είναι η Ελλάδα.

Χριστόφορος Αττικουρής, 2012.

άτιτλο, Χριστιάνα Αχιλλέως

"Δοκησισοφία. Παντού.

Αισχρή.

Η ανεπάρκεια του νου να συλλάβει την ταυτότητα.

Ποταπή.

Η ταξιθέτηση της αντίληψης

σε καλούπια μηχανισμού

εξυπηρέτησης ιδιοτέλειας.

Κι οι αισθήσεις;

Έτσι απλά. Παρέλυσαν.

Η όσφρηση των σάπιων

σωμάτων

Έμεινε. Μόνο.

Να θυμίζει την ύπαρξή μας.

Μα...αλήθεια υπάρχουμε;; "

Χριστιάνα Αχιλλέως

Ο λίγος χρόνος των πουλιών

….Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ' ουρανού
Και που πετάει με τα πουλιά
Μέσα στον αιθέρα.

(24.5.1936)Γιώργος Σαραντάρης 

Ευαγγελισμός

Την Κυριακή

στις δέκα η ώρα το πρωί

θα πετάξει το χρωματιστό μπαλόνι

απ’ τον περίβολο της Καθεδράλας

ως εκ τούτου

καλείται ο λαός να διαδηλώσει τα αισθήματα του

και θα επακολουθήσει συλλαλητήριο.

Οι έμποροι κρατούν τον οίκο του πατρός μου 

Τα σπήλαια οι ληστές 

Κι αν βάλουν πάλι το λαό να κάνει συλλαλητήριο 

για το χρωματιστό μπαλόνι 

σημαίνει πως ο λαός προετοιμάζεται. 

Γυμνάζεται.

Καθοδηγείται.

Δουλεύεται.

Εκμαυλίζεται. 

Για να δεχθεί 

και πάλιν 

ντόπιους ή ξένους 

ταχύτερους τον ουρανίου αγγέλου 

επιβήτορες. 

Παντελής Μηχανικός, «Ευαγγελισμός» 1975

Oι μητέρες με τα μαύρα

Στα παραταγμένα πρόσωπα σας συμπληρώθηκε η διαδρομή των αδελφών μου. 
Στα χέρια σας φωτογραφίες πολεμιστών μιας προδομένης μάχης.
Το βλέμμα σας, γροθιά υπεράσπισης της καταγωγής μου. 
Εκρη-κτικά εύθραυστες στη γραμμή και οι φωνές σας ακόμα ένα προσκλητήριο Αγώνα δίχως παραλήπτη.
Μητέρες μου, αγνοούμενος στην ελεύθερη Λεμεσό αναμένω την εξακρίβωση της τύχης μου. 

Κωνσταντίνος Στυλιανού «Η παραμυθία του Πανός»

Η θηλυκοποίηση των Δυτικών κοινωνιών και των Ελίτ

Άρθρο του Alain De Benoist 

Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)

• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης

• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά  προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού

• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί

• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης

• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας

• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)

• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου

•  η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του

• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου

• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα  ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο.

Βέβαια, μετά την «άκαμπτη κουλτούρα» στυλ δεκαετίας του ’30, η θηλυκοποίηση που επήλθε δεν ήταν εξολοκλήρου κάτι αρνητικό. Όμως τώρα πια προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκτός του ότι σημαίνει χάσιμο της αρρενωπότητας, οδηγεί στην συμβολική διαγραφή του ρόλου του πατέρα και στο να καταστήσει τους κοινωνικούς αρσενικούς ρόλους αδιάκριτους από τους θηλυκούς. Λίγο-λίγο, ο πατέρας περιορίστηκε στον ρόλο του οικονομικού διαχειριστή και μερικές φορές ούτε καν σε αυτόν. Μεταμορφώθηκε σε απλό συναισθηματικό στήριγμα, σε προμηθευτή καταναλωτικών αγαθών και εκτελεστή των μητρικών θελήσεων, μισός κοινωνικός λειτουργός και μισός βοηθός στην κουζίνα, αλλάζει πάνες στα μωρά και σπρώχνει το καρότσι με τα ψώνια. 

Αλλά ο πατέρας συμβολίζει το Νόμο, αντικείμενο αναφοράς πάνω από τις οικογενειακές υποκειμενικότητες. Ενώ η μητέρα εκφράζει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο των αισθημάτων και των αναγκών, ο πατέρας έχει την αποστολή να κόψει τον δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού• τρίτη φιγούρα, που βγάζει τον γιό από την παιδική και ναρκισσιστική παντοδυναμία, επιτρέποντας του την κοινωνικό-ιστορική ένταξη, θέτοντας τον σε έναν κόσμο και σε μία διάρκεια, διασφαλίζει την μετάδοση της καταγωγής, του ονόματος, της ταυτότητας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει» (Philippe Forget). Γέφυρα μεταξύ ιδιωτικής οικογενειακής ζωής και δημόσιας σφαίρας, περιορισμός της επιθυμίας εμπρός από το Νόμο, γίνεται απαραίτητος για την κατασκευή του Εαυτού. Αλλά σήμερα οι πατέρες τείνουν να γίνουν «οποιαδήποτε μητέρα». 

Χωρίς πατέρα όμως, ο γιός δυσκολεύεται να μεταβεί στον συμβολικό κόσμο. Ψάχνοντας μία άμεση ευημερία χωρίς να υπολογίζει τον νόμο, βρίσκει με φυσικότητα ένα τρόπο ύπαρξης μέσα στην εξάρτηση από το εμπόρευμα. Κατά παράδοξο τρόπο , η ιδιωτικοποίηση της οικογένειας συμβάδισε με την εισβολή της από τις «θεραπευτικές ομάδες» των τεχνικών και των ειδικών, συμβούλων και ψυχολόγων. Με την πρόφαση του εξορθολογισμού  της καθημερινής ζωής, αυτός ο αποικισμός της προσωπικής ζωής ενίσχυσε την ιατρικοποίηση της ύπαρξης, την ανευθυνότητα των γονιών και την ικανότητα της επιτήρησης και του πειθαρχικού ελέγχου από το κράτος.

 

Σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο θεωρείται υπόχρεη έναντι των ατόμων, ταλαντευόμενη μεταξύ μνήμης και συμπόνιας, το Κράτος –Πρόνοια, αφιερωμένο στην αξιολύπητη διαχείριση των κοινωνικών αθλιοτήτων διαμέσου «ιερέων» της υγείας, μεταμορφώθηκε σε ένα κράτος μητρικό και μητριαρχικό, υγιεινιστικό, διανομέας «υποστηρικτών μηνυμάτων» σε μία κοινωνία καλλιεργημένη σε θερμοκήπιο. 

Η θηλυκοποίηση των ελίτ και η θέση που αποκτήθηκε από την γυναίκα στον κόσμο της εργασίας δεν την έκανε πιο συναισθηματική, ανεχτική, προσεκτική στον άλλον, αλλά μόνον πιο υποκρίτρια. Η σφαίρα της εξαρτημένης εργασίας υπακούει περισσότερο από ποτέ μόνον στους νόμους του εμπορίου, του οποίου ο σκοπός είναι το συνεχές κέρδος.

Είναι γνωστό, ο καπιταλισμός πάντα ενθάρρυνε τις γυναίκες να εργαστούν:  για να μειωθούν οι μισθοί των ανδρών.

Κάθε κοινωνία τείνει να εμφανίσει ψυχολογικές δυναμικές που παρατηρούνται και στο προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυριαρχούσε συχνά η υστερία, στις αρχές του 20ου αιώνα η παράνοια. 

Σήμερα, στις δυτικές χώρες, η πιο κοινή παθολογία φαίνεται να είναι ένας  διαδεδομένος ναρκισσισμός, που μεταφράζεται σε ανωριμότητα και ένα άγχος προσανατολισμένο προς την κατάθλιψη. Κάθε άτομο θεωρεί ότι είναι αντικείμενο και σκοπός των πάντων, η σχέση με το χρόνο περιορίζεται στο άμεσο. 

Ο ναρκισσισμός δημιουργεί ένα αυτό-αναπαραγόμενο φάντασμα, σε ένα κόσμο χωρίς αναμνήσεις ούτε υποσχέσεις, όπου παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο ισοπεδωμένα πάνω σε ένα διαρκή παρών, και όπου καθένας πιστεύει ότι είναι το αντικείμενο του πόθου και απαιτεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεων του. 

Κοινωνία  χωρίς  «πατέρες», κοινωνία χωρίς «διόρθωση»!

Πληγωμένοι άγγελοι , Άγγελος Δημητρίου.

«Έχω κάτι σπασμένα φτερά»

Κ.Καρυωτάκης

Είναι κάτι πληγωμένοι άγγελοι

Εκπεσόντες

Μαδημένοι χωλοί

Σουλατσάρουν σε κακόφημες αρτηρίες

Με τα πρεζάκια γύρω από τη νομική

Με τις πόρνες της Μάρνης

Στην Ομόνοια

Στο νεκροταφείο της Καισαριανής

Πίνουν σκέτους καφέδες καπνίζουν ολοένα

Είναι κάτι άγγελοι με δάκρυα από ροδόνερο

Αγαπούν τις γαρδένιες και τα γιασεμιά

Είναι κάτι πληγωμένοι άγγελοι

Σφίγγουν τον θάνατο ανάμεσα στα δόντια

Όπως οι πειρατές ένα λεπτό ξιφίδιο

Τα παιδιά τους κρεμάνε τενεκέ στην ουρά

Οι επαναστάτες τους λένε δειλούς

Είναι όμορφοι σαν ολόγιομη μελαγχολία

Είναι η προδομένη εμπιστοσύνη

Είναι η αγάπη με ληγμένα προφυλακτικά

Είναι η ανατολή που έχει πιάσει μούχλα στις άκρες

Είναι ό,τι αγαπήσαμε κι έχει πια ξεχαστεί

Ό,τι μισήσαμε κι έχει εκτυπωθεί

Είναι τα’ αστέρια μετά τη βροχή

Το κουνούπι με τη κοιλιά του τη ζεστή

Το μήνυμα που στάλθηκε και δεν θα διαβαστεί

Η απελπισία με την μεγάλη της στολή

Άγγελος Δημητρίου, «Η Ποιητική του Ανορθολογισμού» εκδ. Λόγχη

Επικίνδυνοι Αφορισμοί

"Παιδικά τα τραύματα

 μας τύφλωσαν.

Η όψη τους έμεινε. Μονάχα.

Να ταλανίζει τη λογική μας.

Πως να εξηγήσω τις μαύρες σκιές

που θόλωσαν το είναι;

Το θυμό

 που σκοτεινιάζει τα μάτια;

Το εγώ;

Το εσείς;

Αυτό το καθοριστικό "εσείς"

πώς να εξηγήσω;"

Χριστιάνα Αχιλλέως

άτιτλο, Μιράντας Λαμπράκη

 

Σε γαλανό καράβι
να επιβιβάζονται οι αρχαίοι μας ψίθυροι
για να ‘χουν τα όνειρα προορισμό...

Μιράντα Λαμπράκη.

Παναγιώτης Κονδύλης

«Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ωε διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου.»

 «Εδώ θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η συνήθης αντιπαράθεση των εκσυγχρονιστικών τάσεων προς την καλλιέργεια της εθνικής παράδοσης είναι απλουστευτική και παραπλανητική. Μονάχα η ευόδωση της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας επιτρέπει την επιτυχή άμιλλα με άλλα έθνη και έτσι χαρίζει την αυτοπεποίθηση εκείνη, η οποία επιτρέπει την απροβλημάτιστη αναστροφή με την εθνική παράδοση και καθιστά ψυχολογικά περιττό τον πιθηκισμό. Αντίθετα, η ανικανότητα ενός έθνους να συναγωνισθεί με άλλα σε ό, τι – καλώς ή κακώς – θεωρείται κεντρικό πεδίο της κοινωνικής δραστηριότητας θέτει σε κίνηση ένα διπλό υπεραναπληρωματικό μηχανισμό: τον πιθηκισμό ως προσπάθεια να υποκαταστήσεις με επιφάσεις ό, τι δεν κατέχεις στην ουσία και την παραδοσιολατρία ως αντιστάθμισμα του πιθηκισμού. Απ’ αυτή την άποψη, ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους.»

Απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει το 1998, λίγο πριν τον ξαφνικό του θάνατο, ο στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης και είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Νέα Κοινωνιολογία». 

Ένα παραμύθι που παραήταν αληθινό…

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε μια πόλη που την έλεγαν Βολεψούπολη. Την πόλη αυτή, την κυβερνούσαν άνθρωποι που ενδιαφέρονταν μόνο για ένα πράγμα: Να βολεύουν σε διάφορες θέσεις τους φίλους, τους συγγενείς αλλά και εκείνους που τους έδιναν τη ψήφο τους κάθε φορά που υπήρχαν εκλογές. Συνεπώς, όσους πιο πολλούς ψηφοφόρους βόλευαν, τόσο αυξάνονταν οι πιθανότητες να ξαναβγούν στην εξουσία, οπότε η κατάσταση διαιωνιζόταν…

Οι πολίτες της Βολεψούπολης χωρίζονταν σε τέσσερα στρατόπεδα:

1. Τους «Βολεψηματάκηδες»

Οι βολεψηματάκηδες, ήταν άνθρωποι γνωστοί των κυβερνώντων ή /και ψηφοφόροι τους, οι οποίοι είχαν μοναδικό σκοπό να βολευτούν, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους συμπολίτες τους

2. Τους «κρύψε να περάσουμε»

Οι «κρύψε να περάσουμε», ήταν άνθρωποι γεμάτοι φόβους για το μέλλον αλλά ήταν τόσο δειλοί, που απλά συζητούσαν μεταξύ τους τα προβλήματα, και περίμεναν από τους υπόλοιπους να κάνουν όλη τη δουλειά

3. Τους «μη επαναπαυθέντες»

Οι «μη επαναπαυθέντες», ήταν άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα, είχαν αναπτυγμένο μέσα τους το αίσθημα της δικαιοσύνης και προσπαθούσαν με ηθικό τρόπο, να ξυπνήσουν τους «κρύψε να περάσουμε» μπας και καταφέρουν όλοι μαζί να αποτρέψουν την καταστροφή της πόλη τους.

4. Τους «αδιάφορους»

Οι αδιάφοροι, δεν έδειχναν ενδιαφέρον για κανένα και τίποτα και έμεναν πάντα απαθείς με ό,τι συνέβαινε γύρω τους. Για αυτούς, δεν υπάρχει καμία αναφορά στο παραμύθι για ευνόητους λόγους.

Στη Βολεψούπολη, υπήρχαν πάρα πολλά κοινωνικά προβλήματα τα οποία δημιουργούνταν κυρίως από τους κυβερνώντες, οι οποίοι πλήρωναν διάφορες επιτροπές ώστε να διερευνήσουν και να λύσουν τα προβλήματα.  Οι επιτροπές αυτές, επειδή αποτελούνταν από φίλους και γνωστούς των κυβερνώντων, έβγαζαν πορίσματα που συνέφεραν  μόνο αυτούς και τους φίλους τους, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Ένα από τα σοβαρά προβλήματα της Βολεψούπολης, ήταν και η Παιδεία.

Στην Βολεψούπολη, υπήρχαν αρκετά Πανεπιστήμια, τα οποία παρήγαγαν πολύ περισσότερους δασκάλους από αυτούς που απορροφούνταν από το σύστημα. Οι άνεργοι επιστήμονες, κατέθεταν τα πτυχία τους σε ένα κατάλογο που λεγόταν «κατάλογος ανέργων» και έπαιρναν ένα αριθμό ο οποίος εκπροσωπούσε τη σειρά τους στον κατάλογο. Σε χρόνο dt, μαζεύτηκαν χιλιάδες νέοι επιστήμονες στον κατάλογο ανέργων και αυτό δημιουργούσε αρκετά άλλα κοινωνικά προβλήματα. Όταν οι κυβερνώντες είδαν την επικίνδυνη αύξηση του καταλόγου ανέργων, φοβήθηκαν πως δεν θα μπορούσαν πια να βολέψουν όλα τα άτομα που ήθελαν. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι μαζί και έκαναν ένα πολύωρο meeting. Ο κάθε ένας από αυτούς, ανέφερε τον αριθμό των μελλοντικών «βολεψηματάκηδων» που είχε στην λίστα του και στην συνέχεια, αποφάσισαν να κάνουν ένα brainstorming (ιδεοθύελλα), για να εξακριβώσουν τον τρόπο με τον οποίο τα σχέδια τους θα υλοποιούνταν. Εκεί που έσφιγγαν το μυαλό τους, τους ήρθε μια καταπληκτική ιδέα!

Αποφάσισαν να βάλουν όλους τους αδιόριστους επιστήμονες να καθίσουν σε εξετάσεις - με χρηματικό αντίτιμο φυσικά - ούτως ώστε να διαλέξουν τους «καλύτερους» και τους «αξιότερους». Οι «άριστοι των αρίστων» λοιπόν, θα γράφονταν σε ένα νέο κατάλογο, τον «κατάλογο ανεργίας». Συνεπώς, θα υπήρχαν δύο ενεργοί κατάλογοι: ο κατάλογος ανέργων και ο κατάλογος ανεργίας. Για να μην δημιουργήσουν έντονες αντιδράσεις, χειρίστηκαν το θέμα με λεπτότητα και πρόσθεσαν κάποιες μικρές λεπτομέρειες στην εξαιρετική αυτή ιδέα. Αποφάσισαν λοιπόν, πως κάθε χρόνο θα έπαιρναν τα άτομα που χρειάζονταν για την εκπαίδευση ως εξής: 50% των ατόμων από τον ένα κατάλογο και 50% από τον άλλο.

1. Οι «βολεψηματάκηδες» ενθουσιάστηκαν με αυτή την ανακοίνωση από τους κυβερνώντες, γιατί αυτό θα σήμαινε την άμεση εργοδότησή τους (αφού θα μάθαιναν τα θέματα των εξετάσεων από τους ίδιους)

2. Οι «κρύψε να περάσουμε» απογοητεύτηκαν πάρα πολύ αλλά ήλπιζαν ότι κάποια στιγμή, συζητώντας το πρόβλημα τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα άλλαζαν όλα ως δια μαγείας και

3. Οι «μη επαναπαυθέντες» δεν πίστευαν στα αυτιά τους! Δεν περίμεναν ποτέ, πως οι κυβερνώντες θα αδικούσαν με αυτό τον παράφορο τρόπο τους πολίτες και έτσι ξεκίνησαν ένα δύσκολο αγώνα, ώστε να πείσουν τους «κρύψε να περάσουμε» να ξεσηκωθούν και να διεκδικήσουν όλοι μαζί τα δικαιώματά τους.

Τα χρόνια περνούσαν και οι κυβερνώντες είχαν μάθει φαρσί τις διαδικασίες ώστε να αυξάνουν τους «βολεψηματάκηδες» χωρίς να αντιμετωπίζουν κανένα νομικό θέμα, οπότε συνέχισαν με την ησυχία τους και κάπως απρόσεκτα τη διαδικασία, μέχρι που έγιναν αντιληπτοί από τον… Βροντόσαυρο! Ο Βροντόσαυρος, ήταν ένας τύπος που δεν τον είχε καταπιεί το σύστημα της Βολεψούπολης και ο οποίος πάλευε μόνος του με τα κύματα για να εξαλείψει τη διαφθορά. Ο Βροντόσαυρος λοιπόν, ανακάλυψε πως οι κυβερνώντες δεν ακολουθούσαν τις διαδικασίες όπως προνοούσαν οι νόμοι της Βολεψούπολης και επειδή δεν φοβόταν κανένα, αποφάσισε να ενημερώσει τον κόσμο για τις ατασθαλίες των κυβερνώντων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι «βολεψηματάκηδες» να φοβηθούν μήπως γίνουν αντιληπτοί από τον Βροντόσαυρο και εκδιωχθούν από τις θέσεις που κατείχαν, οι «κρύψε να περάσουμε» ένιωσαν μια εσωτερική ικανοποίηση και πίστευαν πως πλέον έφτανε το τέλος των «βολεψηματάκηδων» και οι «μη επαναπαυθέντες», αποφάσισαν άμεσα, να ζητήσουν και να πιέσουν τον Βροντόσαυρο, να καθαρίσει επιτέλους τους στάβλους του Αυγεία.

Ο Βροντόσαυρος άρπαξε την ευκαιρία που του δόθηκε από την απροσεξία των κυβερνώντων και ακολουθώντας την πρόταση των «μη επαναπαυθέντων», ξεκίνησε να ερευνά διάφορες υποθέσεις των «βολεψηματάκηδων». Μέσα από τη διερεύνηση, φάνηκε πως και ο νέος κατάλογος ανεργίας είχε σχεδιαστεί πρόχειρα και ήταν στηριγμένος σε «περίεργες» νομικές γνωματεύσεις, οι οποίες είχαν γίνει με ειδική παραγγελία. Έτσι και ο νέος κατάλογος έπεσε σαν χάρτινος πύργος… Στην πορεία, ανακάλυψε και εκατοντάδες άλλες υποθέσεις που είχαν αδικηθεί αρκετοί πολίτες, τις οποίες δημοσίευε κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επειδή οι περισσότεροι ξημεροβραδιάζονταν παρακολουθώντας τις εξελίξεις εκεί. Οι «βολεψηματάκηδες», είχαν πλέον μπει στο μάτι του Βροντόσαυρου και γι αυτό κάποιοι από αυτούς αναγκάστηκαν να εξαφανιστούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί φοβόντουσαν μήπως τους ανακαλύψει. Οι  «κρύψε να περάσουμε» έκαναν συνεχώς like και share τις δημοσιεύσεις του Βροντόσαυρου από την άνεση του καναπέ ή του γραφείου τους και οι «μη επαναπαυθέντες», ένιωθαν ικανοποίηση από την τροπή που έπαιρνε η κατάσταση και παρόλο που ήταν πάντα σε εγρήγορση, είχαν αρχίσει δειλά-δειλά, να ονειρεύονται μια Βολεψούπολη χωρίς διαφθορά. Τέλος, οι κυβερνώντες αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και έτσι η Βολεψούπολη μπήκε αμέσως σε mode εκλογών. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα…

Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα είναι αντικείμενα φαντασίας και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα…

*Εκπαιδευτικός Προδημοτικής και Ειδικής Εκπαίδευσης

Μέλος ΔΣ  Α.Κί.Δα

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΑΓΙΔΟΥ